Onder de felle zon van Nickerie staat een Surinaamse visser met lege netten. Zijn handen zijn ruw, zijn blik donker. “Mi boi, waarom moeten wij de Guyanese vissers accommoderen?”, zegt hij met hoorbare boosheid. “Ze hebben toch hun eigen zee, dezelfde kustlijn, dezelfde vissen. Maar het is altijd Suriname dat toegeeft.”
Hij vertelt hoe de afspraken om de vangst in Suriname aan land te brengen nooit echt zijn nageleefd. “Ze beloven veel, maar in de praktijk varen ze met onze vis naar Guyana. Ondertussen zitten onze gezinnen thuis met lege potten. Dit doet pijn. We vissen niet alleen voor winst, we vissen voor eten, voor schoolgeld, voor toekomst.”
Zijn woorden zijn zwaar, maar oprecht. “De regering zegt dat het om samenwerking gaat. Maar voor wie? Voor de Guyanezen? Surinaamse vissers verdrinken in schulden, terwijl anderen rijker worden op ónze zee. Als dit zo doorgaat, blijft er voor ons niks over. Dan is zelfs de oceaan ons afgepakt.”
Zijn boodschap is simpel maar vlijmscherp: “Mi wan eerlijkheid. – laat Suriname eindelijk kiezen voor haar eigen volk.”