Toen de coalitie van zeven met veel bombarie werd gepresenteerd, klonk de belofte helder: “Wij gaan het samen doen.” Maar de praktijk toont een heel ander beeld. Het meest recente voorbeeld is de opmerkelijke beslissing van president Jennifer Simons om haar tekeningsbevoegdheid te delegeren aan de chief of staff, een ambtenaar van haar kabinet. Juridisch en bestuurlijk is dat een onding, want volgens de Grondwet kan alleen de president dergelijke documenten ondertekenen.
De vraag rijst: waarom passeerde de president haar eigen vicepresident Gregory Rusland? Als gekozen plaatsvervanger had hij logischerwijs die rol kunnen krijgen. Door deze keuze toont Simons een duidelijk gebrek aan vertrouwen in haar coalitiepartner, met name in de “groene vleugel”. Rusland blijft daardoor in de praktijk buitenspel, veroordeeld tot het voorzitterschap van de Raad van Ministers en verder weinig werk.
Dit incident legt bloot dat het motto “samen doen” mogelijk niet meer is geweest dan windowdressing voor de bevolking.
De onderlinge verhoudingen lijken getekend door wantrouwen, machtsspelletjes en bestuurlijke onkunde. Voor een coalitie die hoop gaf op samenwerking, is dit een pijnlijke realiteit: het samen doen blijkt in de praktijk vooral een samen laten.