Suriname bevindt zich op een cruciaal kruispunt. Het land viert binnenkort vijftig jaar onafhankelijkheid, maar de vraag blijft: wat heeft Suriname in deze halve eeuw gedaan om een regionale en internationale positie te claimen? Het antwoord is pijnlijk: vrijwel niets.
De Surinaamse burgerij heeft geen regionale of internationale visie ontwikkeld, omdat de politieke klasse van toen en nu daar nooit richting aan heeft gegeven. Politici van alle partijen zijn gevangen gebleven in binnenlandse machtsspelletjes, cliëntelisme en kortetermijnbelangen. Hierdoor is er geen nationale strategie ontstaan over de plaats van Suriname in de wereld.
Deze onmacht heeft de burgerij in slaap gesust. Burgers denken nauwelijks na over de rol van Suriname in regionale organisaties, internationale handel, mondiale conflicten of klimaatvraagstukken.
Neem de kwestie van Israël en Palestina: waar andere landen in de regio diplomatieke posities innemen, beperkt de Surinaamse discussie zich tot emotie en oppervlakkige statements. Er ontbreekt een doorleefde analyse van de internationale rechtsorde, economische belangen of geopolitieke strategieën. Het resultaat: Suriname doet niet mee aan het internationale denken en ontwikkelt geen eigen stem.
Wat kan er dan wél? Het begint met bewustwording. Suriname moet zijn burgerij opvoeden tot wereldburgers, door onderwijs dat internationale economie, diplomatie en recht centraal stelt. Universiteiten, media en maatschappelijke organisaties kunnen fora scheppen waar jonge Surinamers leren nadenken over Suriname’s plaats in Caricom, de OAS, de VN en de wereldeconomie. Tegelijk moet de politieke leiding stoppen met provinciaal gekrakeel en een visie formuleren die burgers inspireert.
Als Suriname deze stap niet zet, zal het land blijven zweven in irrelevantie: een natie zonder stem, zonder strategie en zonder invloed. Alleen door actief deel te nemen aan de wereld, kan Suriname voorkomen een verloren natie te worden.