Minister Stephen Tsang van Openbare Werken en Ruimtelijke Ordening (OWRO) wil “draagvlak” en een prijskaartje voor vuilophaal. Prima. Maar we hoeven geen maanden workshoppen—we hebben een werkbaar, simpel model.
Zet een laagdrempelig opstarttarief per huishouden op de EBS-rekening als aparte regel. EBS int, OW verrekent met uitvoerders. Geen eigen incasso-apparaat. Maak het eerlijk met staffels op basis van stroomverbruik (grotere voetafdruk betaalt wat meer), met uitzonderingen voor onder andere medische apparatuur en grote gezinnen via korting/vrijstelling. Koppel er voorlichting aan: wat is “huishoudelijk afval” (géén oude koelkasten/e-waste); regel aparte grofvuil- en e-waste-rondes.
Betaalt de burger? Dan openbare aanbesteding met harde KPI’s (Key Performance Indicator): dekking, ophaalfrequentie, netheidsscore, klachtenafhandeling en transparante rapportage. Betalen op prestatie, niet op vriendschap. Handhaaf tegen zwerfvuil en illegale dumping.
Dit kan. Griekenland heft afvaltarieven via de elektriciteitsrekening—het systeem bestaat al jaren.
Nederland werkt met PAYT/DIFTAR (gewicht/volume of per lediging), wat restafval merkbaar verlaagt.
Taipei en Seoul laten burgers betalen via officiële zakken/gewicht, terwijl recyclage gratis blijft—sterke prikkel, duidelijke regels.
Portugal koppelt afvaltarieven vaak aan de waterrekening—handig, maar let op eerlijkheid voor grote gezinnen.
Kortom: eenvoudig starten op de stroomrekening, heldere definities, open aanbesteding, en daarna verfijnen (eventueel naar volledig PAYT) zodra data en discipline op orde zijn. Dat is geen rocket science—gewoon doen.