De bevolking in de wereld in de verschillende landen hebben enorme moeite om te aanschouwen wat de machtige joodse en Israelische legers uitrichten tegen de burgerbevolking in Gaza. In Gaza is een religieuze oorlog gaande: van christenen/moslims tegen voornamelijk moslims en Arabieren. De ontwikkelingslanden kijken toe en hebben niets in de melk te brokkelen. De rijke landen met militaire macht hebben een christelijk-joodse basis. Deze regeringen, met een minieme uitzondering, staan onvoorwaardelijk achter het joodse leger van Israƫl.
Ā
Israƫl is bezig een oorlog te voeren tegen de moslims en Arabieren van Gaza, maar ze beweren tegen Hamas te vechten. Hamas is niet perfect, maar het is een verzetsleger tegen bezetting. Hamas is daarom niet te verslaan en daarom zijn ze nog steeds niet verslagen. Israƫl maakt Gaza onbewoonbaar met behulp van de USA, maar ook landen als Duitsland, Engeland en Nederland. Alles wordt kapot gemaakt, ook de ziekenhuizen en moskeeƫn. Al het medisch kader wordt uitgemoord, ook de journalisten. De organisatie Artsen Zonder Grenzen met invloedrijke bemoeienis in veel westerse regeringen is stil. Ook de internationale journalistenverenigingen zijn stil.
In Gaza is een genocide gaande met medeweten en medeplichtigheid van de westerse wereld. De VN heeft ook hiermee ingestemd, omdat Gutierrez niet opstapt maar in mooie pakken statements blijft voorlezen die op niets slaan. De Arabische landen en de moslimwereld, die tot op het naad corrupt is en verdeeld, zijn meer medeplichtig aan de moorden van de kinderen en vrouwen in Gaza dan de USA en het joodse leger. Daarom mag gerust gesteld worden dat moslims in de wereld in geopolitieke zin ambitieus zijn maar gefaald hebben door geweld als oplossing te zien. Er is niets van enige cohesie te zien gedreven door een gemeenschappelijke religie. Daarom zou gesteld kunnen worden dat de islam, als een grote tegenstrever, zwaar is mislukt.Ā
Een voorbeeld is de wijdverbreide corruptie in de moslimlanden, de schrijnende armoede, misbruik van kinderen, het voorkomen van dictatuur en de onderdrukking van vrije geesten en vrouwen en de bevolkingen in het algemeen. Het is ook te zien aan het algemeen veel voorkomend wanbestuur en Palestina is daarvan niet uitgezonderd.
De Palestijnse Autoriteit vormt het bestuur van de Palestijnse gebieden. Begin januari 2013 veranderde de Palestijnse Autoriteit haar naam in de Staat Palestina. Ook de verschillende ambassades en vertegenwoordigingen gebruiken de naam Palestina. De Palestijnse Autoriteit werd in 1994 opgericht volgens de Oslo-akkoorden tussen de PLO (de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie) en Israƫl. Het Oslo-I-akkoord werd in 1993 ondertekend. Bij de algemene verkiezingen van 1996 werd Yasser Arafat tot eerste president verkozen, naast de leden van het eerste parlement. Na de dood van Arafat op 11 november 2004 werden op 9 januari 2005 presidentsverkiezingen gehouden waarbij de voormalig premier Mahmoud Abbas tot president werd gekozen.
Op de Westoever liggen de gebieden waarover de Palestijnse Autoriteit in theorie zelfbestuur over mag uitoefenen in een sterk versplinterd gebied, omgeven door talloze IsraĆ«lische nederzettingen. Op grond van de Oslo-akkoorden heeft de Palestijnse Autoriteit in theorie de controle over de veiligheids- en burgerzaken in alle dichtbevolkte Palestijnse gebieden, de ‘A-gebieden’, die sinds 2000 samen 18% van de Westoever beslaan. De dunner bevolkte ‘B-gebieden’, met civiele maar geen militaire controle beslaan 22% van de Westoever. Het overige gebied, de ‘C-gebieden’, bestaande uit de dunstbevolkte gebieden vormen circa 60% en staan volgens Oslo onder volledige controle van IsraĆ«l.
De Palestijnse eenheidsregering van juni 2014 was een nationale eenheidsregering onder president Mahmoud Abbas, die op 2 juni 2014 werd gevormd na het verzoeningsakkoord tussen Fatah en Hamas van 23 april 2014. De ministers waren nominaal onafhankelijk, maar werden overwegend gezien als loyaal aan de Fatah-beweging of aan kleinere linkse facties, van wie geen enkele geacht werd nauwe banden te hebben met Hamas. De eenheidsregering werd echter niet goedgekeurd door het parlement, waardoor de legitimiteit ervan in twijfel werd getrokken. De eenheidsregering werd op 17 juni 2015 ontbonden nadat president Abbas had gezegd dat ze niet in de Gazastrook kon opereren.
Een studie van 2005 bracht aan het licht dat de veiligheidsdiensten van de Palestijnse Autoriteit zwak, verdeeld en slecht uitgerust zijn. Er is een tekort aan munitie, communicatiemiddelen (andere dan civiele mobiele telefoons) en terreinwagens. Het tekort aan wapens is zo schrijnend dat de verhouding personeel:wapen 4:1 bedraagt. Tevens blijkt dat Hamas, Islamitische Jihad en de Al-Aqsa Martelarenbrigade allen aanzienlijk beter uitgerust zijn.
Het vernietigen van de politie-infrastructuur door Israƫlische troepen sinds het uitbreken van de Tweede Intifada draagt eveneens bij tot de ondermijning van het centrale gezag, net als de macht van enkele persoonlijkheden en clans binnen de veiligheidsdiensten. Recente maatregelen om de diensten te hervormen werden geprezen in de studie.
De Palestijnse Autoriteit is dus een regering met een leger dat macht moet delen met militie groepen. Hoe serieus moet zo een staat dan worden genomen en wat voor garantie is er dat men een onafhankelijke staat zal kunnen runnen zonder terreur en burgeroorlog?
Intussen gaat het leger van Israƫl elke dag gewoon verder om kinderen en vrouwen te vermoorden. Hamas en haar vrienden kunnen hier niets aan doen, ze kijken toe.