Er wordt in Suriname vaak geschermd met miljoenenbedragen en grootse beloftes, maar te vaak ontbreken de technische dossiers, projectplannen en kosten-batenanalyses die daarvoor nodig zijn. Multilaterale instellingen als het IMF en de IDB financieren geen loze woorden; zij eisen een duidelijk uitvoeringskader.
Het ambtelijk apparaat is echter zwak en onderbezet. Zonder sterke instituten en kadergroepen eindigen projecten óf in slecht management, óf in corruptie. Het resultaat: geld verdampt en vertrouwen brokkelt verder af.
Wat betekent dit concreet?
Geen van de grote partijen (VHP, ABOP, NDP) toont de politieke wil of capaciteit om dit patroon te doorbreken. Een radicale breuk met corruptie zou politieke zelfmoord betekenen, omdat hun macht nu juist leunt op loyalisten en cliëntelisme.
Zonder IMF-akkoord blijft structurele internationale steun onbereikbaar. Bilaterale leningen, zoals die van China of India, blijven beperkt en vaak verbonden aan zware voorwaarden. Zelfs mét IMF-duurakkoord zal het decennia kosten om instituties te herstellen. Corruptie is intussen geen incident, maar een systeem geworden.
Conclusie
De komende jaren zullen waarschijnlijk worden gekenmerkt door façade-hervormingen, symbolische commissies en tijdrekken richting IMF, terwijl men kiezers koestert met subsidies en cadeautjes. Een echte doorbraak kan er pas komen met een technocratische koers waarin instituties onafhankelijk worden gemaakt en hervormingen buiten partijpolitieke belangen om plaatsvinden. Maar in de huidige politieke constellatie durft geen enkele partij die sprong te wagen.
Mevr. drs. Joan Uyterloo