Twintig jaar druk op Caracas
De Verenigde Staten proberen al ruim twee decennia de Venezolaanse regering ten val te brengen. Wat begon met pogingen om president Hugo Chávez te ondermijnen, is voortgezet tegen zijn opvolger Nicolás Maduro. Washington heeft ingezet op sancties, geheime CIA-operaties en politieke steun voor oppositieleiders. Vooral de erkenning van Juan Guaidó als “legitiem president” markeerde een ongekend diplomatiek manoeuvre.
Economische verwoesting
De gevolgen voor Venezuela zijn desastreus. Het bbp kromp met meer dan 50 procent, olieproductie stortte in en miljoenen Venezolanen verlieten hun land. De Amerikaanse sancties hebben buitenlandse reserves bevroren en cruciale import belemmerd. Ondanks de retoriek van Washington dat dit beleid de “drugskartels” zou bestrijden, zien critici er louter een strategie voor regimewisseling in.
Internationale dimensie
Rusland, China en Iran steunen openlijk Caracas en veroordelen de Amerikaanse druk. Volgens experts zou een escalatie, bijvoorbeeld militaire interventie, desastreuze gevolgen hebben voor de regio. Venezuela heeft intussen zijn milities gemobiliseerd en zoekt nauwere militaire en economische samenwerking met deze bondgenoten.
De erfenis van hegemonie
Veel waarnemers zien de aanpak van de VS als een voorbeeld van wat zij noemen een “illusie van hegemonie”: de fixatie om regeringen in de eigen invloedssfeer te beheersen. Zoals Cuba al 65 jaar onder sancties leeft, zo wordt Venezuela nu geconfronteerd met een langlopende strategie die volgens critici “vreemd, vulgair en illegaal” is. De vraag blijft: blijft dit bij druk en sancties, of dreigt een nieuwe oorlog in Latijns-Amerika?