Wie langs de Waterkant in Paramaribo loopt, kan zomaar een gesprek opvangen dat de vinger legt op de wonde van Suriname. Twee burgers, zittend op een houten bankje, verwoorden wat velen denken. “Elke dag hoor je de regering praten over corruptie, kentekens op dienstauto’s, lawaai van partybussen en vuilophalen. Maar hoe gaan wij als land échte welvaart creëren?”
Hun gesprek is meer dan zomaar gemopper. Het legt bloot dat de regering zich vooral bezighoudt met randzaken en symbolische maatregelen. Natuurlijk is het belangrijk dat criminelen worden aangepakt en dat er wordt bezuinigd op luxe dienstreizen. Maar dit alles verandert niets aan de fundamentele uitdaging: het opbouwen van een duurzame economie.
De burgers stellen vragen die geen minister tot nu toe beantwoordt. Hoe benutten we onze goudvoorraden zonder de natuur te verwoesten? Hoe maken we landbouw en visserij tot motoren van export? Hoe zetten we toerisme, digitale diensten en groene energie in als pijlers van groei?
Hun gesprek staat symbool voor de frustratie in de samenleving. Zolang beleid zich beperkt tot vuilnis en vergaderingen, blijft de echte vraag onbeantwoord: waar is de visie die Suriname vooruitbrengt?