De Amerikaanse vloot dobbert dreigend richting Venezuela. Officieel om een “drugsÂkartel” de pas af te snijden, maar wie gelooft dat toneelstuk nog? CocaĂŻne is het rookgordijn, olie de buit. Het Pentagon speelt sheriff, maar zijn pistool is gericht op de olievaten onder Venezolaanse bodem. Een klassieke maskerade in Caribische wateren.
President Maduro weet dat hij militair geen partij is. Zijn hoop rust op zijn bondgenoten – maar die steun is minder solid dan de slogans doen vermoeden. China houdt Caracas financieel in leven, maar Beijing kiest liever voor contracten dan kanonnen. Xi’s soldaten zullen niet aan land gaan, hoogstens de olie-stromen herschikken via schulden en deals. Rusland, ooit leverancier van tanks en propaganda, zit zelf vast in Oekraïne. Poetin kan nog symbolisch een fregat sturen, maar dat verandert de machtsbalans niet.
Iran daarentegen ruikt kansen. Beide regimes leven onder sancties, beide zien olie als reddingsboei. Verwacht dus schepen in de nacht, vol brandstof en misschien zelfs drones.
Maar een open oorlog met de VS? Te riskant. Cuba blijft de eeuwige bondgenoot: artsen, spionnen, logistiek. Hun steun is ideologisch, maar de economie van Havana is te berooid om meer te doen. Nicaragua, tenslotte, biedt Ortega’s vuist in de lucht en wat symbolische bases. De echo van een revolutie die allang is doodgezongen.
Wat overblijft is een theaterstuk waarin bondgenoten blaffen maar niet bijten. De VS weet dat. Het echte gevaar ligt elders: een proxy-oorlog die zich uitstrekt over Caribische routes, met Guyana, Suriname en Trinidad als ongewilde figuranten. Hun boorplatforms, hun havens, hun vissersboten – ze vangen de storm mee.
En zo herhaalt de geschiedenis zich. Wat ooit de “Cuba-crisis” was, dreigt opnieuw op te laaien, maar dit keer niet om raketten, wel om olie. De War on Drugs? Een zorgvuldig geregisseerde maskerade. Het decor: Caribische wateren. Het script: “bescherming van democratie.” De verborgen moraal: wie schrijft, die pakt de olie.