In Suriname bestaan er twee soorten cadeaus: die van het volk ā en die van de minister. Het grappige is: het zijn dezelfde cadeaus. Een gouden schaal uit Saudi-ArabiĆ«, een horloge van een bevriende premier, een kunstwerk uit AziĆ«. Officieel zijn ze voor Suriname, in de praktijk verdwijnen ze sinds 1975 in de vitrinekasten van ministers en presidenten. Alsof het hun verjaardagscadeau is. Gefeliciteerd, volk ā u betaalt, zij genieten.
Is dit geen diefstal in maatpak? Natuurlijk, er staat nergens zwart op wit dat een minister die Rolex moet inleveren. Maar is het logisch dat hij hem mee naar huis neemt omdat hĆj toevallig achter het bureau zat toen het doosje overhandigd werd? De functie krijgt de eer, niet de persoon. Toch verdwijnt alles in persoonlijke nachtkastjes alsof het de buit van een piratenkapitein betreft.
Kijk naar Pakistan. Imran Khan dacht ook dat staatsgeschenken gewoon privĆ©prijzen waren. Resultaat: een gevangenisstraf wegens het verduisteren en verkopen van onder meer een horloge en diamanten. In de VS had Donald Trump moeite om alles wat hij kreeg te registreren ā er doken āzoekgeraakteā geschenken op. En in Frankrijk zijn presidenten vaker betrapt op het onder tafel houden van dure juwelen en horloges. Het is een mondiaal probleem: politici verwarren vriendschap met eigen zakken vullen.
Waarom heeft Suriname nog steeds geen wet die zegt: alles wat een minister ontvangt namens de staat, is van de staat? Stel je voor: een Surinaams Museum van Staatsgeschenken. Daar kunnen kinderen leren welke landen ons ooit waardig genoeg vonden om een zilveren schaal, een kunstwerk of zelfs een exotisch tapijt cadeau te doen. Nu leren ze alleen dat ministers goede inpakkers zijn ā letterlijk.
De ironie is pijnlijk: terwijl het volk worstelt om de maand door te komen, staan in de huizen van politici vitrines vol luxe cadeaus die eigenlijk van iedereen zijn. Het volk krijgt schulden, de minister krijgt een sigaar. En, zoals altijd, blijft er voor de burger alleen de rook over.