Er klinkt zachte muziek in de Cariben, maar het ritme wordt overstemd door een dreigende tromgeroffel. De Verenigde Staten trekt weer eens ten strijde – deze keer tegen Venezuela, zogenaamd om cocaïne te bestrijden. Het is een refrein dat we kennen uit Panama, Grenada, Irak en Afghanistan: overal waar Washington “orde” zegt te brengen, blijft chaos achter.
Een prijskaartje op democratie
Dat president Nicolás Maduro volgens de VS een “narco-terrorist” is, mag waar of onwaar zijn, maar het prijskaartje dat nu op zijn hoofd staat – 50 miljoen dollar – verraadt de echte logica: regime change als openbare veiling. Wie een man kan oppakken, verdient meer dan het jaarbudget van menig Caraïbisch leger. Democratie, vrijheid en mensenrechten worden in dit verhaal niet verdedigd, maar verkocht aan de hoogste bieder.
Latijns-Amerika ziet de valkuil
Regionale leiders kennen dit scenario uit het boekje van de Koude Oorlog. Cuba en Nicaragua schreeuwen moord en brand, Bolivia wijst op grondstoffenbelangen, en zelfs Brazilië en Colombia – doorgaans trouwe partners van Washington – zijn huiverig. Colombia’s president Petro legde de vinger op de zere plek: een Amerikaanse invasie van Venezuela zou zijn eigen land meesleuren in een Syrisch drama van jarenlange burgeroorlog, miljoenen vluchtelingen en permanente instabiliteit.
Drugs als excuus, macht als doel
De retoriek over “drugsbestrijding” is inmiddels zo versleten dat niemand ze nog serieus neemt. Als je raketvernietigers inzet tegen vissersboten met cocaïne, ben je geen politiemissie aan het voeren – je bent geopolitiek aan het bedrijven. Net zoals in Irak “massavernietigingswapens” nooit zijn gevonden, en in Afghanistan “democratie” vooral werd geïmporteerd via bomtapijten, dreigt nu “narcotica” het zoveelste rookgordijn te worden.
Opinie
De Cariben staan op een kruispunt. Wordt het opnieuw een achtertuin waar Washington met zware laarzen binnenloopt, of kiezen Latijns-Amerikaanse landen eindelijk voor een gezamenlijk “nee” tegen interventiepolitiek?
Het cynische aan deze situatie is dat de Verenigde Staten de wereldwijde kampioen in drugsconsumptie is – en toch anderen de schuld geeft.
Terwijl de rustgevende muziek verder speelt, dreigt de regio opnieuw te veranderen in een slagveld, waar niet cocaĂŻne maar macht de echte inzet is.
Slot
Misschien moet Washington de miljoenen coke-sniffende burgers in eigen land maar mobiliseren in plaats van mariniers. Zet ze op een rij, geef ze een snuifroute richting Caracas en de oorlog is in een weekend beslist.
Geen dure schepen, geen raketten, enkel een nationale neus als wapen. Het zou goedkoper zijn én voor eens een oorlog waarin Amerika zijn grootste exportproduct – de verslaving – inzet als troefkaart.
Virgilio Rojas