Vicepresident Gregory Rusland benadrukte onlangs dat de regering “zuiniger” zal omgaan met de beschikbare middelen en enkel urgente zaken prioriteit zal geven. Een mooi voornemen, maar in de praktijk vooral een lege huls. Want nergens gaf de vicepresident aan wáár precies de bijl gaat vallen. Zonder details blijft zijn boodschap een geruststellend verhaaltje voor de bühne.
Het volk verdient meer dan slogans over “zorgvuldige uitvoering”. Zorgvuldig betekent in de praktijk: kiezen wie wint en wie verliest. Gaat de overheid eindelijk snijden in overbodige reizen, dure adviseurs en prestigeprojecten? Of belanden opnieuw de zwaksten — scholen zonder boeken, ziekenhuizen zonder medicijnen — onder de wals van bezuinigingen?
Transparantie als lakmoesproef
Economen wijzen er al langer op dat begrotingsdiscipline pas geloofwaardig is als de cijfers publiek en controleerbaar zijn. Zolang de regering geen rapportages publiceert waarin staat welke ministeries minder krijgen en welke projecten worden uitgesteld, blijft het een kwestie van blind vertrouwen. En dat vertrouwen is de afgelopen jaren juist ernstig beschadigd door financieel wanbeheer en gebroken beloften.
Rusland had de kans om het tij te keren door concreet te zijn. Maar in plaats van duidelijkheid te scheppen, kiest hij voor mist. Daarmee schuift hij de verantwoordelijkheid door naar een anoniem “beleid” dat niemand kan toetsen.
De prijs van vaagheid
Een regering die zegt “onnodige uitgaven te vermijden” moet ook durven benoemen wát onnodig is. Anders blijft het bij loze woorden en groeit de kloof met de samenleving. Juist nu, in tijden van economische krapte, is eerlijkheid de enige munt waarmee de regering geloofwaardigheid kan kopen.
Zonder die openheid wordt zuinigheid geen deugd, maar een dekmantel voor willekeur. En dan is de zorgvuldige uitvoering waar Rusland over spreekt niet meer dan een begrotingsillusie.