En daar stond ze hoor, Tante Jenny, plechtig met de hand op het hart: “Ik huil niet voor corrupte mensen. Nou ja… een beetje. Maar ondertussen stuur ik ze wél naar de PG.” Briljant! Alsof je zegt: ik eet geen suiker, behalve in taart, koffie, toetjes en cola.
Is dit de herboren Jenny, die plotseling ontdekt heeft dat corruptie toch niet zo’n gezellige nevenactiviteit is? Of is dit dezelfde dame die tussen 2010 en 2020 als DNA-voorzitter onder Bouterse-1 en -II vooral druk was met het koorddansen tussen partijbelang en moraal?
Misschien heeft ze nu tranen opgespaard, en zijn ze eindelijk rijp voor de publieke consumptie.
Maar hoe moet ik als burger weten voor wie ik moet huilen?
Publiceren ze ergens wie wat krijgt, of blijft dat staatsgeheim nummer 438?
Want nu al worden er vrolijk miljoenen uitgegeven uit staatsmiddelen – en ik vraag me af: hoeveel liter van mijn belastingtranen zitten er in die pot?
Leuke soundbites, Jenny, maar als dit eindigt in krokodillentranen, dan koop ik alvast een snorkel.
Want ik zie de golfslag van hypocrisie al aanrollen.
Misschien wordt het tijd dat niet de president huilt voor het volk, maar dat het volk eindelijk huilt van het lachen – uit pure wanhoop.
Tant Jenny, pas op: wie te veel tranen laat, loopt het risico weg te spoelen in haar eigen retorische overstroming.