Minister Stanley Soeropawiro van Grondbeleid en Bosbeheer (GBB) kondigt aan dat alle activiteiten binnen zijn ministerie weer volgens de officiële procedures zullen verlopen. “Op papier hebben we een structuur, maar in de praktijk ontbreekt die grotendeels”, aldus de minister. Hij belooft dat de behoeftigen als eerste geholpen worden en dat de tijd van “boro pasi” (achterdeurpolitiek) voorbij is.
Wat hij níét zegt: zijn voorgangers spraken precies zulke mooie woorden — met voorspelbaar resultaat.
Het Surinaamse grondbeleid lijkt al jaren op een soapserie met steeds nieuwe hoofdrolspelers, maar telkens hetzelfde script.
In 2010 kwam een minister met de ferme belofte: “We stoppen met politieke gronduitgifte.” Het klonk als het begin van een nieuw, eerlijk tijdperk. Maar twee jaar later bleek de praktijk weerbarstig: er werd juist een recordaantal gronden uitgegeven aan politieke relaties, soms sneller dan de printer de beschikkingen kon bijhouden.
In 2015 nam Ginmardo Kromosoeto het stokje over. Zijn strijdkreet: “Eerst de kleine man helpen, dan pas de rest.” Een nobel streven, totdat bleek dat veel van die “kleine mannen” in werkelijkheid grote partijbonzen waren, die hun perceel met opvallende snelheid toegewezen kregen.
In 2020 probeerde Dinotha Vorswijk het probleem technologisch te tackelen: “Digitaliseren voorkomt vriendjespolitiek.” Helaas werd het systeem maandenlang “in onderhoud” gehouden, precies in de periode dat opvallend veel strategisch gelegen percelen een nieuwe eigenaar kregen.
En in 2025, nog voordat de nieuwe minister werd benoemd, riep de waarnemend bewindvoerder enthousiast: “Geen boro pasi meer!” Maar al gauw bleek dat deze beruchte achterdeur niet alleen open bleef staan, maar zelfs een speciale VIP-ingang kreeg — compleet met rode loper voor de juiste connecties.
Zo blijft het grondbeleid een verhaal waarin elke nieuwe belofte klinkt als frisse wind, maar vaak eindigt als oude lucht in een nieuw parfumflesje.
Soeropawiro verwijst naar het regeerakkoord voor een eerlijk en transparant beleid. Maar in de wandelgangen klinkt al cynisch: “Elke nieuwe bezem veegt schoon, tot hij ontdekt waar de stoffige enveloppen liggen.”