Er heeft een ontmoeting plaatsgevonden tussen het goudmijnbouwbedrijf Zijin Rosebel Gold Mines en de president van de Republiek Suriname. We lezen dat de president lof heeft geuit richting het bedrijf wat betreft de economische bijdrage van het bedrijf. De economische bijdrage is niet alles wat het bedrijf moet presteren, want anders ligt de nadruk teveel op de inkomsten van de overheid (middelen die het van de company ontvangt) en die van de werknemers. Bedrijven hebben ook een sociale verantwoordelijkheid en die is niet ondergeschikt aan de economische bijdrage. Bedrijven zijn gebonden aan de VN Ontwikkelingsdoelstellingen die hun weerslag vinden in de corporate social responsibility (maatschappelijk verantwoord ondernemen) code van het bedrijf.
We begrijpen dat de overheid blij is met de kruimels die het van multinationals krijgt, want daarmee kunnen dan de ambtenaren en de overige uitgaven van de overheid worden gedaan. Maar het is kortzichtig om het daarbij te laten. Er zijn investeringen gedaan en de leeftijd van de mijnen zijn met 20 jaar verlengd. We lezen dat er veel over het milieu is gesproken en dat is terecht. We vragen ons wel al waarom niet over mensen is gesproken, want wij horen vaak dat regeringen de mens centraal stellen, die onderdeel is van het milieu. Wanneer we het hebben over de mens in de context van goudmijnbouw in het binnenland, dan hebben we het over de werknemers van het bedrijf en hun gezinnen, de aanverwante bedrijven en hun werknemers die goederen en diensten leveren (de supply chain) en hun gezinnen en de inheemse en de tribale volken.
We hebben gelezen dat de werknemers van het bedrijf niet meer happy zijn met de lange werktijden die het bedrijf hanteert. Dat zijn werktijden van maximaal 12 uren per dag over langere periodes waarbij werknemers ‘geïnterneerd’ zijn op een complex van het bedrijf en dit niet vrijelijk kunnen of mogen verlaten. De lonen van het bedrijf liggen relatief hoger dan het gemiddelde in Suriname, maar de vraag is wat het inkomen betekent voor het welzijn van de gezinnen van deze werknemers.
Zijn de banen bij het bedrijf banen die voldoen aan duurzaamheid? Een van de elementen van duurzaamheid is dat de economische activiteit geen sociale verstoringen veroorzaakt. De vraag blijft open hoe het gesteld is met het maatschappelijk en gezinsleven van de werknemers van het bedrijf.
Een andere vraag is hoe de lange werkuren impact hebben op de gezondheid van de werknemers. Wat is het effect van de lange werkuren op beroepsziekten, die misschien nog niet erkend zijn in Suriname of door een haperend systeem niet kunnen worden ontdekt. Het is gepast dat over milieu wordt gesproken, maar er moet ook over de gezondheid van de werkende mensen worden gesproken. Het is niet zo dat men blij moet zijn omdat men een baan heeft.
De internationale arbeidersorganisatie (IAO) benadrukt, in samenwerking met de WHO, dat lange werkuren, met name 55 of meer werkuren per week, een ernstig gezondheidsrisico vormen en bijdragen aan een aanzienlijk aantal sterfgevallen door beroertes en ischemische hartziekten. Naar schatting waren in 2016 745.000 sterfgevallen hieraan gerelateerd. Bovendien zijn de normen van de IAO gericht op het beschermen van de gezondheid van werknemers en het bevorderen van de productiviteit door overmatige werkuren en onvoldoende rust aan te pakken. Lange werkuren (55+ werkuren per week) houden rechtstreeks verband met een verhoogd risico op beroertes en hartziekten. Meer specifiek gaat het om een 35% hoger risico op beroertes en een 17% hoger risico op overlijden aan ischemische hartziekten. De internationale organisatie benadrukt dat overmatige werkuren niet bevorderlijk zijn voor een hoge productiviteit. Landen met kortere werkuren vertonen vaak een hogere productiviteit.
De ILO pleit voor een betere balans tussen werk en privéleven en erkent de positieve impact hiervan op zowel het welzijn van werknemers als de algehele productiviteit. Een verdrag betreffende de arbeidstijden stelt een norm van 48 uur per week vast. Het verdrag benadrukt de noodzaak van adequate inspectie om de naleving van de arbeidstijdenwetgeving te waarborgen en het belang van werkgevers om werknemers te informeren over werkroosters. Overheden en bedrijven moeten verschillende maatregelen hebben genomen, waaronder werkverdeling en telewerken, om de arbeidstijd te verbeteren.
Lange werkuren kunnen een aanzienlijke impact hebben op het sociale leven en relaties, wat leidt tot meer stress, minder sociale interactie en mogelijke druk op persoonlijke relaties. Bovendien kunnen ze bijdragen aan sociaal isolement en eenzaamheid, wat mogelijk van invloed is op de geestelijke gezondheid en het welzijn. Lange werkuren laten minder tijd over voor sociale contacten, wat mogelijk de ontwikkeling en het onderhoud van sociale contacten belemmert. Overwerk kan leiden tot verwaarlozing van familie en vrienden, wat gevoelens van verwaarlozing en conflicten binnen relaties veroorzaakt. Beperkte tijd buiten werktijd kan het moeilijker maken om nieuwe mensen te ontmoeten en nieuwe vriendschappen of liefdesrelaties te vormen. Toenemende sociale isolatie en eenzaamheid kunnen het gevolg zijn van verminderde sociale interactie en moeite met het onderhouden van contacten, wat mogelijk van invloed is op de geestelijke gezondheid, aldus een onderzoek gepubliceerd in de National Institutes of Health.
Lange werkuren, met name overwerk, kunnen een negatieve invloed hebben op iemands perceptie van zijn of haar sociale status en sociale inclusie. Lange werkuren kunnen bijdragen aan psychosociale stress, wat mogelijk van invloed is op de geestelijke gezondheid en het welzijn. Lange werkuren kunnen in verband worden gebracht met een toename van depressie, angst en prikkelbaarheid, met name bij mensen met weinig controle over hun baan. Lange werkuren zijn in verband gebracht met verminderd welzijn, wat een mediërende factor kan zijn bij de ontwikkeling van depressie. De negatieve gevolgen van lange werkuren kunnen sterker zijn bij bepaalde groepen, wat mogelijk sociale ongelijkheid verergert.
Concluderend kan dus gesteld worden dat, hoewel lange werkuren gepaard kunnen gaan met een hoger inkomen, ze ook aanzienlijke negatieve sociale gevolgen kunnen hebben, die relaties, geestelijke gezondheid en het algehele welzijn beïnvloeden. Het gaat dus niet alleen om economische bijdragen van de multinationals.