Een kritisch perspectief van een bezorgde burger
Stel je voor: je wordt elke dag wakker in een wereld waar de overheid beweert je te beschermen — niet tegen natuurrampen, niet tegen buitenlandse dreigingen, maar… tegen haar eigen regels.
Wat als de overheid bewust maatregelen creëert die risico’s veroorzaken, om daarna nieuwe wetten op te leggen die zogenaamd jouw veiligheid garanderen? Het begint misschien met een “tijdelijke” controlemaatregel, een digitaal pasje, een verbod “voor je eigen bestwil.” Daarna volgt een lawine aan wetgeving die jouw bewegingsvrijheid steeds verder beperkt.
Een denkbeeldige burger — laten we hem Sam noemen — ziet het als een soort omgekeerde brandweer: de overheid steekt zelf het huis in brand, belt daarna 112, en verklaart zichzelf tot redder. En wie vragen stelt, krijgt te horen: “Het is voor jouw veiligheid.”
Sam vraagt zich af: wat als dit allemaal geen toeval is? Wat als angst een handig instrument is geworden om wetten zonder weerstand door te drukken?
Als samenleving moeten we blijven nadenken, blijven vragen stellen. Want bescherming mag geen voorwendsel zijn voor controle.
Misschien is het tijd dat we niet alleen vertrouwen op bescherming van bovenaf, maar ook op het kritische denkvermogen van burgers van onderop. Niet uit wantrouwen, maar uit verantwoordelijkheid. Want echte veiligheid ontstaat pas als vrijheid en verantwoordelijkheid in evenwicht zijn.
— Een stem uit de straat.