Bron: The Wall Street Journal ā door Matthew Hennessey
Het zal nog lang duren voordat Amerikanen het gekwelde moment vergeten waarop president Biden struikelde tijdens zijn campagne-evenement in juni 2024. Ongeacht politieke voorkeur was het beeld van een zichtbaar verzwakte man op het nationale podium hartverscheurend ā het soort scĆØne dat je bijblijft.
Verkiezingsmedelijden heeft zijn grenzen. Als een president zijn verstand verliest, heeft het land het recht om dat te weten. We eisen dan zijn stem te horen, juist om die reden. De Grondwet is duidelijk over wie de uitvoerende macht bezit. Het is niet de first lady, en ook niet de stafchef.
In het laatste jaar van de Biden-regering leek niemand meer met zekerheid te kunnen zeggen dat de president echt de touwtjes in handen had. Zo’n situatie mag zich niet herhalen. We kunnen ons dat simpelweg niet nog eens veroorloven.
Daarom is het goed dat de Oversight Commissie van het Huis van Afgevaardigden onderzoekt wat er werkelijk gebeurde achter de schermen bij Biden. Was er sprake van een regentschap? Wat was de rol van de first family? Had een informele āpolitbureauā van adviseurs feitelijk de macht en bepaalde het de koers van het land? En waar was de vicepresident in dit alles?
De kwestie draait om transparantie en verantwoording. āDit is iets wat iedere Amerikaan aangaat,ā zei James Comer, Republikein uit Kentucky en voorzitter van de commissie. āIk denk dat iedere Amerikaan de waarheid wil weten.ā
Comer heeft 100% gelijk ā hoewel niet elke Amerikaan altijd de waarheid wil, of die meteen kan verdragen. Soms helpt het als een decennium later alsnog het licht op iets valt. Tijdsverloop tempert emoties en laat ons fouten beoordelen met meer objectiviteit.
Iedereen weet dat trouwe vertrouwelingen in Bidens kring nooit vrijwillig de waarheid zullen vertellen. Het Vijfde Amendement zegt dat ze dat ook niet hoeven, dus doen ze het niet. Dat betekent dat Biden, hoe weinig hij nog deed, wel kruimels achterlaat voor toekomstige historici.
De roep om een tijdelijk presidentschap is begrijpelijk ā zeker bij gezondheidsproblemen of mentale achteruitgang. Het Witte Huis moest vorige week bevestigen dat Trump (79) lijdt aan nierfalen, bloedarmoede en andere ouderdomskwalen. Dat soort situaties zorgen voor vragen: hoe oud is te oud voor het presidentschap?
Congreslid John James stelde in 2023 een grondwetswijziging voor om de leeftijdslimiet voor het presidentschap op 75 jaar te stellen. Dat voorstel raakt ook andere federale functies. De gedachte dat senatoren zichzelf op pensioen zouden sturen tijdens hun politieke hoogtepunt lijkt onrealistisch, maar het voorstel verdient serieuze overweging.
Een ander voorstel is gewoon de macht door te geven aan een jongere generatie. Hun tijd is gekomen, misschien sneller dan gedacht. In 2028 staan jonge kandidaten als Ron DeSantis, Wes Moore, Ruben Gallego, Pete Buttigieg, J.D. Vance, Vivek Ramaswamy en Alexandria Ocasio-Cortez klaar.
Een land dat bezorgd is over vermoeidheid in de uitvoerende macht zal zeker enthousiast zijn over jong leiderschap ā maar dat brengt risicoās met zich mee. Heeft een 40-jarige genoeg wereldwijsheid om beslissingen op globaal niveau te nemen?
Het oordeel over jonge presidenten in de geschiedenis is gemengd ā de broers Kennedy zijn hierop geen uitzondering. Toch is er enthousiasme: nieuwe energie, fris beleid, potentieel charisma.
Maar Ć©Ć©n ding is duidelijk: met de onzekerheid rond Biden leeft bij veel Amerikanen het gevoel van machteloosheid. Alsof niemand echt aan het roer stond. En dat laat een diepe indruk achter.
ā Matthew Hennessey is plaatsvervangend hoofdredacteur van de opinieredactie van The Wall Street Journal.