Met de inauguratie van president Jennifer Geerlings-Simons rijst opnieuw de vraag: wordt het een koerswijziging of slechts een nieuw gezicht binnen een vertrouwd systeem?
Politiek commentator “K.D.” stelt dat zolang de bestuursstructuur onveranderd blijft, ook de uitkomsten niet anders zullen zijn. “De toespraken mogen dan in toon verschillen, ze klinken nog altijd binnen hetzelfde kader. Verandering begint niet bij woorden, maar bij het durven ingrijpen in de cultuur en levensstijl van een volk”, aldus de commentator.
Een opvallend punt van reflectie is de taal- en cultuurversnippering in Suriname. In het dagelijks leven leeft men naast elkaar, maar niet met elkaar. De commentator merkt op dat zelfs humor – een universeel bindmiddel – niet werkt over taallijnen heen. “Een mop in het Sranan, Javaans of Chinees is slechts voor een kleine groep toegankelijk. We kunnen grappen delen, maar niet samen lachen.”
Volgens hem ligt hier een fundamenteel probleem: een gebrek aan gedeelde beleving. “Een natie zonder gedeelde taal en cultuur blijft versnipperd. Nederlands is niet de oplossing; dat spreken wereldwijd slechts 27 miljoen mensen. Waarom geen keuze voor het Engels – een wereldtaal die kansen opent en toegang biedt tot kennis, handel en technologie?”
Maar zo’n verschuiving vraagt leiderschap. Niet alleen in beleid, maar ook in durf. “Durft een leider te zeggen: wij gaan expertise van buiten halen, omdat we het samen (nog) niet kunnen? Durft iemand werkelijk te zeggen: nul tolerantie voor corruptie – ook als het je eigen mensen betreft?”
Zonder dit soort moedige keuzes, vreest de commentator, blijft het bij meer van hetzelfde: een nieuw hoofdstuk in een oud boek. “En aan het eind zullen we weer dezelfde treurige conclusie horen: het is ons opnieuw niet gelukt.”
Echte vernieuwing vraagt dus niet om slogans, maar om leiders die fundamentele keuzes durven maken – over taal, cultuur, integriteit en samenwerking. Want pas als we samen kunnen lachen, kunnen we samen bouwen