Commentaar van de crimebestrijder
De corruptie in Paramaribo is niet zomaar een kwaaltje binnen de politiek – het is een uitgezaaid kankergezwel dat alle lagen van de samenleving doordringt. Zowel de coalitie als de oppositie zijn tot de nek toe betrokken in wanpraktijken, en niemand lijkt de wil te hebben om schoon schip te maken. Politici houden elkaar de hand boven het hoofd uit angst dat bij het aanwijzen van de ander, hun eigen zonden het daglicht zullen zien.
Neem het voorbeeld van het beruchte bruggenbouwproject in het binnenland, waar miljoenen zijn verdwenen zonder dat de brug ooit gebouwd is. Niemand werd vervolgd. Waarom? Omdat dezelfde aannemers ook werken hebben uitgevoerd voor oppositieleden tijdens een vorige regeerperiode. Onderlinge schuld en geheimhouding vormen het fundament van deze corrupte cultuur.
Een ander schrijnend geval is het verdwijnen van overheidssubsidies voor agrarische ontwikkeling. De gelden zouden kleine boeren moeten helpen, maar belandden via schimmige constructies op de rekeningen van partijvrienden en familieleden. De betrokken minister? Die werd ‘eervol ontslagen’, zonder enige gerechtelijke vervolging. De politieke tegenstanders zwijgen, want ook zij hebben boter op hun hoofd.
In Suriname is er geen sprake meer van een functionerende rechtsstaat wanneer politici boven de wet lijken te staan. Anticorruptie-initiatieven worden enkel gebruikt als propaganda, en zodra de camera’s uitgaan, keren de oude gewoonten terug.
Zolang geen enkele partij werkelijk de moed toont om de eigen gelederen op te schonen, blijft de bevolking gevangen in een cyclus van wantrouwen en armoede. De eerste stap naar verandering begint bij openheid – en de bereidheid om ook de eigen misdaden in de ogen te kijken.
Maar wie durft de eerste steen te werpen in een huis van glas?