Ze zeiden dat je naar de universiteit moest gaan, een baan moest zoeken, een huis moest kopen en comfortabel met pensioen moest gaan. Toen maakten ze de universiteit onbetaalbaar, de lonen stagneerden en huisvesting was onbetaalbaar. Dit spel was al gemanipuleerd voordat je überhaupt begon te spelen.
Want een volk dat alles krijgt volgens de regels, wordt zelfstandig. Kritisch. Onafhankelijk. En precies dát maakt politici in Suriname vervangbaar. En daar zijn ze doodsbang voor.
Ze zullen nooit willen dat je gewoon je rechten kent en benut. Ze willen dat je belt. Dat je bedelt. Dat je nederig buigt voor iets wat je eigenlijk al toekomt. Dan pas ben je voor hen een bruikbare burger. Geen mens. Geen stem. Maar een pion. Een moderne slaaf.
En dat systeem – die gewillige onderwerping – wordt als normaal beschouwd.
Zo is het altijd gegaan. En dus gaat het zo verder.
De échte macht van het volk zit niet in de gunsten die het krijgt. Maar in het moment dat het weigert nog langer te vragen. Want wie niet meer smeekt, maar eist – wordt gevaarlijk voor wie leeft van afhankelijkheid.