Het is weer zo ver in Paramaribo: de ministeriële stoelendans is in volle gang!
Terwijl de oud-ministers van het kabinet Santokhi met tranen in de ogen hun eigen successen bewieroken (“ik heb het ministerie getransformeerd van een stoffige archiefruimte naar een PowerPoint-machine!”), nemen de nieuwbakken bewindslieden van het kabinet Simons enthousiast het stokje over.
Zij beloven gouden bergen, digitale revoluties, en een brug naar Albina – zelfs als daar nog geen water onderdoor stroomt.
En wie staan er keurig op de achtergrond te applaudisseren? Juist: de ambtenaren. Die beloven steevast hun “volle en loyale ondersteuning” aan de nieuwe minister. Klinkt nobel, nietwaar?
Maar laten we eerlijk zijn: hebben ze wel een keus? Een ambtenaar is een bijzondere diersoort: hij werkt voor de staat, zit vaak vast aan het bureau (letterlijk Ă©n figuurlijk), en leeft van memobrief tot werkbespreking. Als hij gĂ©Ă©n steun geeft aan zijn nieuwe baas, riskeert hij ontslag of – erger nog – wordt hij “overgeplaatst naar een archiefruimte zonder airco”.
Dus ja, die steun is geen romantische liefdesverklaring, maar eerder een ambtelijke overlevingsstrategie.
Toch is er Ă©Ă©n plek waar echte loyaliteit schuilt: bij de koffieautomaat. Daar delen ambtenaren pas Ă©cht hun mening – stil fluisterend, met een plastic bekertje in de hand. Want ministers komen en gaan, maar de koffie blijft altijd… lauw.
Welkom, nieuwe ministers. Vergeet niet: de macht ligt niet bij de directeur, maar bij de koffiemevrouw.