Bushouders blijven met lege handen achter terwijl toegezegde betalingen, waaronder subsidies en operationele vergoedingen, uitblijven. De vertraging, die inmiddels maanden aanhoudt, treft niet alleen hun inkomen, maar ook de dienstverlening aan passagiers, scholieren en bedrijven. De belofte van compensatie lijkt langzaam weg te glijden in bureaucratische stilstand.
Radj H., bushouder in het district Saramacca, spreekt van een uitzichtloze situatie in gesprek met een verslaggeefster van Dagblad Suriname. Hij kampt met boetes voor het te laat betalen van verzekeringen en leningstermijnen. “Mijn bus heeft dringend onderhoud nodig, maar ik kan het simpelweg niet bekostigen. Alles staat stil, behalve de rekeningen.”
De onzekerheid tast de financiële stabiliteit van bushouders aan. Bolly W.die aanschuift bij het interview met de verslaggeefster, die dagelijks een route in Paramaribo rijdt, vreest dat hij binnenkort personeel moet laten gaan. “Ik heb al drie monteurs en twee chauffeurs in dienst. Zonder betaling kan ik ze niet meer op tijd uitbetalen. Mensen raken gefrustreerd. Sommigen overwegen zelfs te vertrekken.”
De directe gevolgen zijn voelbaar op de weg. Gebrek aan brandstof, uitgestelde reparaties en afwezigheid van reserveonderdelen zorgen voor verminderde inzetbaarheid. Passagiers worden hierdoor dagelijks geconfronteerd met serviceonderbrekingen en onbetrouwbare dienstregelingen. Bushouders nemen soms noodleningen tegen hoge rente om liquiditeit te behouden, een tijdelijke oplossing die hun schuldenlast op termijn verergert.
Volgens Radj is de impact niet alleen intern merkbaar, maar ook op samenwerkingen met scholen en gemeenten. “We vervoeren dagelijks kinderen. Als we uitvallen, missen zij lessen. De scholen zijn afhankelijk van onze dienst, maar ik weet niet hoe lang ik het nog volhoud.”
Bolly bevestigt dat sommige opdrachtgevers inmiddels twijfelen aan verlenging van contracten. “We willen leveren zoals afgesproken, maar als we telkens moeten smeken om ons geld, tast dat onze geloofwaardigheid aan. Dit gaat ons werk in de toekomst kosten.”
Bushouders hopen op spoedige uitbetaling en een structureel mechanisme voor transparante en tijdige vergoedingen. “We willen gewoon ons werk doen, fatsoenlijk en veilig”, zegt Radj. “Maar daarvoor hebben we eerst recht op wat ons toekomt.”