In Suriname zien we steeds vaker dat politieke partijen hun vergaderingen en partijactiviteiten laten openen door religieuze voorgangers. Of het nu gaat om een dominee, pandit of imam – het gebed opent de bijeenkomst, alsof de zegen van God op voorhand het politieke handelen rechtvaardigt. Maar wat is de diepere boodschap achter dit ritueel? En wat zegt het over het geweten van politici?
Volgens een religieuze leider die anoniem wenst te blijven, is dit niet slechts een spirituele handeling, maar een symbolisch schild: “Ze proberen hun daden in te dekken met het goddelijke. Alsof een gebed de corruptie kan wegwassen, alsof God meewerkt aan hun leugens.”
Politieke partijen en hun exponenten die zich door de jaren heen hebben bezondigd aan vriendjespolitiek, zelfverrijking en het marginaliseren van het volk, gebruiken religie als legitimatie. Niet zelden wordt het beeld van rechtvaardigheid opgevoerd in de vorm van gebed, terwijl diezelfde leiders verantwoordelijk zijn voor het lijden van velen.
Wat zou God hiervan denken? In het onderbewustzijn van velen – zelfs van de politici zelf – leeft het ongemakkelijke gevoel dat men speelt met heilige zaken. Een collectief schuldgevoel wordt bedekt met een religieus kleed. Men zoekt zegen voor beleid dat in de praktijk vaak leidt tot ongelijkheid, armoede en verlies van vertrouwen.
“God is geen campagne-instrument”, zegt de religieuze leider. “Wie Hem aanroept moet ook naar Zijn wil handelen. Niet voor de show, maar voor gerechtigheid.”
De vraag blijft hangen: als politiek werkelijk zou handelen naar het gebed waarmee zij haar bijeenkomsten opent, zou Suriname er dan niet heel anders uitzien?