In een samenleving die steeds meer draait om snelheid, technologie en vernieuwing, raken ouderen steeds meer op de achtergrond. Toch vormen zij een onschatbare bron van kennis, ervaring en culturele rijkdom. In Suriname – een land met over het algemeen sterke familiebanden en diverse etnische tradities – zou de rol van ouderen juist gevierd moeten worden.
Van oudsher gaven grootouders verhalen, normen en waarden mondeling door. Ze leerden kleinkinderen over landbouw, koken, geneeskrachtige planten en het belang van respect. Maar die overdracht raakt steeds meer versnipperd.
Ook hier doet zich het fenomeen voor dat de jongere generaties voortdurend met de neus op een telefoon gedrukt zitten. Ook trekken jongeren naar de stad of emigreren. Ouderen blijven achter, vaak eenzaam of afhankelijk.
Toch ligt hier een kans. Wat als we ouderen opnieuw betrekken bij opvoeding, gemeenschapswerk of educatie? Wat als scholen tijd inlassen waarin oma’s en opa’s vertellen over oude remedies of traditionele feesten? Wat als de overheid het delen van levenswijsheid zou stimuleren in plaats van enkel zorgen voor verzorging?
In plaats van ouderen te zien als ‘last’ of ‘afhankelijk’, kunnen we hen erkennen als levende bibliotheken. Wie hen negeert, snijdt zichzelf af van zijn wortels. Wie hen omarmt, bouwt aan een samenleving met geheugen, menselijkheid en samenhang.