Er is door 6 partijen onder voorbehoud en 5 partijen onvoorwaardelijk een regeerakkoord getekend dat als grondslag moet dienen voor het regeerbeleid van de komende 5 jaren. Alle politieke partijen moeten zich daarin terugvinden en het electoraat moet de garantie hebben dat nu uitgevoerd zal worden waarvoor ze hebben gestemd.
Nu is het zo dat de politieke partijen geen concrete beleidsmaatregelen hebben beloofd waardoor het heel moeilijk is te verifiëren of partijen verantwoord hun akkoord hebben getekend, rekening houdende met de belangen van het electoraat.
Wij zijn vooral geïnteresseerd in het gedeelte van de speciale programma’s want daar moeten we de concrete zaken lezen waarop we de regering zullen moeten afrekenen. We zien daar heel vage en inhoudloze ‘programma’s’ zoals ‘nadere inrichting en herstructurering’ van de staatsorganisatie. We hebben 3 machten waarbij de wetgevende macht gemengd is, omdat de uitvoering daarvan in handen ligt van DNA en de regering. Zal men daaraan gaan sleutelen. zal de tekening er anders uitzien.
Naar onze mening kan je daar niet veel aan veranderen, het is geen verkiezing issue geweest en niet nodig dus om aan te pakken.
Nog vager is het doel van ‘efficiëntie’. Efficiëntie waarin? Het enige dat nog echt gedaan kan worden is het doorvoeren van de transparantie, maar dat is nog onrealistisch. We denken dan aan overheidsaanbestedingen, bevorderingen bij de overheid en vooral het aanwerven van overheidspersoneel (ook bij de politie en de douane).
Er wordt gesproken over ‘verdere decentralisatie van bestuur’ maar het systeem zit vast, is overbodig en kost de staat zomaar alleen maar geld. De meeste burgers van Suriname weten nog steeds niet wie hun rr-leden van het ressort zijn. Verdere decentralisatie is niet mogelijk omdat qua wetgeving alles al in place is. Wat nog ontbreekt is de uitvoering, maar daar is een concurrentie tussen de staatskas van de ‘federale’ regering die machtig is en alles opzuigt en de districtskas die uiterst zwak is, omdat het kader in de districten structureel ontbreekt.
Verhoging van belastinginkomsten onder ‘Economie’ is geen speciaal programma. Dat zou het wel zijn als zou worden aangegeven hoe precies tot die verhoging kan worden gekomen. Eerlijke en rechtvaardige heffing en inning is even vaag en inhoudsloos als verhoging. Hervorming van belastingadministratie is niet mogelijk, digitalisering wel. Maar, wat bereik je precies daarmee?
De regering wil bezuinigen (kostenverlaging) door ‘sober bestuur’. Elke regering doet hieraan, maar hoe? Wat zal men doen? Zal men snoeien in investeringen in het strategsich overheidskader, in onderwijs en bij de gezondheidszorg en de sociale zekerheid?
Actief bestrijden van corruptie is een waardeloze belofte, het is geen speciaal programma. De coalitie weet nog niet hoe corruptie aan te pakken, en waarschijnlijk vindt men het ook geen groot probleem. omdat daarover nog niet is nagedacht.
Verdere herschikking van de schuldenlast betekent continuïteit van het VHP-beleid. Ten eerste is men het eens met het feit dat er een schuldenlast is. Daarnaast wil men precies hetzelfde doen wat de VHP-regering heeft gedaan. Waarom staat er niet in het akkoord dat men binnen een aantal jaren de schuld progressief zal hebben afgelost?
Bij economische ontwikkeling zien we lege woorden als ‘aandacht’ en versterking: dat zijn ook geen speciale programma’s want daarbij zou dan staan concreet wat en hoe de versterking zal plaatsvinden.
Ook ‘versnelde ontwikkeling van lager, middelbaar en beroepsonderwijs’ is een mooi doel, maar geen speciaal programma. Hoe zal die ontwikkeling plaatsvinden? Hoeveel curricula zullen binnen hoeveel jaren zijn herschreven en met oog op welke toekomstvisie? Zal onderwijskader worden vastgehouden om braindrain te voorkomen en hoe?
Ook bij volksgezondheid zien we zaken als positieverbetering van gezondheidswerkers. Bedoelt men daarmee te zeggen dat de mensen beter zullen worden betaald of dat iedereen in aanmerking komt voor bouwleningen of bouwkavels? Versnelde opleiding van gezondheidswerkers zorgt voor snelle beschikbaarheid van het kader, maar ook voor een sneller vertrek naar het buitenland. Dat is dus geen oplossing.
Bij sociaal beleid is er niets concreet genoemd voor ‘welzijn en arbeid’. Onder informeel naar formeel ondernemerschap staan punten die helemaal niet onder dat doel vallen. Bij de sociale uitvoeringsprogramma’s zal men subjectsubsidie toepassen zoals deze regering ook doet, maar aan wie?
Concreet is wel ‘voeding voor schoolgaande kinderen die in armoede leven’. Dat zal deze kinderen uitzonderen wat niet goed is voor hun geestelijke ontwikkeling. Beter zorgt men voor schoolvoeding voor alle kinderen van Suriname.
Een loze belofte is dat van ;gepaste thuiszorgprogramma’s: wie zal dat betalen? Zal het nu vallen onder de sociale programma’s van SoZaVo?
Alles bij elkaar genomen is er maar 1 concreet programma onder de speciale overheidsprogramma’s. Een tweede staat bij ‘het voorgenomen traject’: afkondiging van de wet die de grondenrechten van de inheemse en tribale volken regelt. Maar het gaat hier niet om afkondiging, maar eerst de goedkeuring in DNA.
Regeringen van alle pluimages zijn in Suriname gegaan en gekomen en geen een heeft deze wet aangedurfd.
Het regeerakkoord is nog even vaag als het eerste document dat men tekende. De bedoeling van het steeds tekenen van documenten die op hetzelfde niveau blijven, versterkt het vermoeden dat men steeds de garantie wil hebben dat iedereen erbij is. Nu blijkt waarom: de groep van 6 is afgeslankt naar de groep van 5 ½. We zien dat regeren nog niet in het hoofd is van de bestuurders, maar het vormen van een regering.