Als politieke strateeg weet ik één ding zeker: wie de macht wil behouden, moet het volk bezighouden met interne strijd. De krachtigste vorm van controle is niet brute onderdrukking, maar psychologische oorlog: verdeel en heers. In Suriname zien we dit principe dagelijks in werking.
Laat het duidelijk zijn: verdeeldheid is geen toeval. Wanneer etnische groepen, religieuze stromingen of ideologische facties tegenover elkaar worden gezet, blijft de werkelijke macht onbesproken. Terwijl de ene groep protesteert tegen corruptie en de ander focust op etnische achterstelling, blijft het systeem van vriendjespolitiek en zelfverrijking onaangetast.
Kijk naar de verkiezingscampagnes. Politieke partijen in Suriname kiezen zelden voor een overkoepelend nationaal belang. In plaats daarvan spelen ze op emotie, afkomst, of historische grieven. De retoriek is ontworpen om loyaliteit aan de groep te bevorderen – niet aan de waarheid. Zo houdt men de bevolking verdeeld en de elite veilig.
Neem het voorbeeld van de protesten in 2023. In plaats van een nationale volksbeweging te vormen tegen economische wanpraktijken, raakte het protest versnipperd. Linkse activisten verweten de middenklasse dat ze te laat wakker werd, terwijl vakbonden zich afzijdig hielden. Het resultaat? Geen gezamenlijk front, geen verandering.
Een slimme strateeg weet: geef het volk net genoeg ruimte om te discussiëren, maar nooit genoeg om te verenigen. Geef ze identiteitspolitiek, morele verontwaardiging en symbolische overwinningen – maar houd de economische en institutionele macht buiten schot.
Zolang Surinamers blijven vechten over wie het meest is benadeeld, vergeten ze wie er werkelijk profiteert. Verdeeldheid is geen falen van de democratie – het is een functie ervan. Mits goed gemanaged. En dát is waar echte macht schuilt.