Elke vijf jaar keren de verkiezingen terug in Suriname als een soort collectieve rituele reiniging: mensen trekken massaal naar de stembus met de hoop op verandering, op verbetering, op een beter leven. Maar ondanks decennia van beloften en campagnes vol mooie woorden, blijft de uitkomst vrijwel altijd hetzelfde: teleurstelling, stagnatie, en een herhaling van hetzelfde oude spel.
“De Surinaamse burger blijft geloven dat de verkiezingen een vorm van redding zijn”, zegt politiek analist en criticus R. Kalisingh. “Maar in werkelijkheid functioneren verkiezingen al jaren als een façade – een mooi masker op een systeem dat fundamenteel niet voor de burger ontworpen is, maar voor de politicus.”
Een systeem voor de enkelen, niet voor het volk
Volgens Kalisingh is het politieke systeem in Suriname al meer dan 50 jaar ingericht op zelfbehoud van de machtige elite. “Het systeem is niet kapot”, stelt hij scherp. “Het werkt precies zoals het bedoeld is – maar alleen in het voordeel van degenen die het controleren.”
De burger blijft dromen van hervormingen en zuivere intenties, maar de praktijk toont een andere realiteit: corruptie, vriendjespolitiek, en beleidsbeslissingen die meer te maken hebben met persoonlijke verrijking dan met landsbelang.
Manipulatie als kernstrategie
“Politici worden niet per ongeluk corrupt. Ze groeien erin, ze worden er onderdeel van”, stelt Kalisingh. “En nog erger: ze worden door het systeem beloond voor die corruptie. Het is een manipulatiemodel dat zó verfijnd is dat de kiezer keer op keer blijft geloven dat de volgende leider anders zal zijn.”
Met elke nieuwe regering lijkt er eerder sprake van ‘300% meer hebzucht’, zoals Kalisingh het sarcastisch verwoordt, dan van daadwerkelijke hervorming.
Politiek theater of echte democratie?
In deze context klinkt de slogan die Kalisingh vaak hoort van anonieme politieke bronnen als een mokerslag:
“Het systeem is niet kapot. Het is alleen in mijn voordeel gepast.”
Dit cynische inzicht onderstreept de kern van de frustratie: zolang de machtigen blijven profiteren van een systeem dat zij zelf ontworpen hebben, zullen fundamentele veranderingen uitblijven. En zolang burgers blijven hopen op redding zonder echte hervorming, zal de cyclus zich blijven herhalen.
Conclusie:
De vraag is niet alleen of de verkiezingen iets gaan veranderen – maar of ze überhaupt ooit bedoeld waren om dat te doen. En dat, stelt Kalisingh, is de pijnlijkste waarheid van allemaal.