Door: Internationaal Analist dr. A. Karoum
De beelden uit Gaza snijden door je ziel. Kinderen onder puin, ziekenhuizen gebombardeerd, hele families uitgewist. Terwijl de wereld toekijkt, kwam ook vanuit Nederland op het Haagse Malieveld een krachtige roep om gerechtigheid. Duizenden demonstranten, gewapend met woede, verdriet en morele overtuiging, eisten een einde aan de slachting in Gaza.
Minister-president Dick Schoof liet vervolgens weten dat “het menselijk leed onverteerbaar is” en dat Nederland zich inzet om “het geweld te stoppen” en “humanitaire hulp te bevorderen”.
Maar wie goed luistert, hoort vooral lege diplomatieke retoriek. Sterker nog, wie kijkt naar de feiten, ziet hypocrisie in actie.
Nederland – dat ooit weigerde de apartheid in Zuid-Afrika te veroordelen – herhaalt zijn historische blunder. Ditmaal niet op het Afrikaanse continent, maar in het Midden-Oosten. Het land dat zich presenteert als voorvechter van mensenrechten blijft opvallend stil in de VN als het aankomt op een concreet staakt-het-vuren in Gaza. Geen resolutie gesteund, geen krachtige veroordeling, geen druk op Israël. De diplomatieke lijn blijft vaag, lauw, en moreel failliet.
Dick Schoof zet hiermee de lijn van zijn voorganger Mark Rutte voort – een man die zelfs als Gaza brandde, zich drukker maakte over zijn NAVO-carrière dan over mensenlevens. Rutte, die nooit aandrong op een staakt-het-vuren, hield liever de goede relatie met de Verenigde Staten intact dan te pleiten voor internationale rechtsorde. Want ja, NAVO – de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie – is bovenal een militair bondgenootschap dat sterk afhankelijk is van de VS. En niemand in Den Haag durft de grootste sponsor van dat bondgenootschap tegen de schenen te schoppen, zelfs niet als het om massale mensenrechtenschendingen gaat.
Er is recent wel een beweging binnen Nederland: GroenLinks en de PvdA pleiten voor een wapenembargo tegen Israël. Een nobel streven? Misschien. Maar laten we eerlijk zijn: het is mosterd na de genocide. Meer dan 50.000 Palestijnen zijn al vermoord. Gaza is veranderd in een maanlandschap. De bezetting van zowel Gaza als de Westelijke Jordaanoever gaat onverminderd door. Dít is geen vredesproces. Dit is etnische zuivering.
De Nederlandse houding is duidelijk: bij Palestijnse slachtoffers draait men het hoofd weg. Maar als Oekraïense slachtoffers vallen, is men plotseling wakker. Dan volgen sancties, wapens, steunverklaringen, en een roep om gerechtigheid. Waar zit het verschil tussen een dode Oekraïner en een dode Palestijn? Is het kleur? Politieke opportuniteit? Of simpelweg: geopolitieke waarde?
Nederland presenteert zich als beschermer van de rechtsstaat, maar in de praktijk blijkt ze slechts selectief moreel. Wie zwijgt in het aangezicht van onrecht, maakt zich medeplichtig. Wie politieke belangen boven mensenlevens stelt, verliest elk moreel kompas.
De apartheidspolitiek van weleer leeft voort – in andere vormen, met andere namen, maar met dezelfde slachtoffers. En Nederland? Nederland kijkt toe, praat diplomatiek, en doet… niets.