Een groep Amerikaanse journalisten die zich informeert via expertise, onderzoek, debat en bepaalde langdurige waarden. Dit is losstaand van de mening van de redactie.
NUCLEAR-GEARMEERDE Iran zou de wereld minder veilig maken. Het zou de stabiliteit in het Midden-Oosten ondermijnen. Het zou Israël bedreigen en andere landen in de regio aanzetten om hun eigen kernwapens te ontwikkelen, met verwoestende gevolgen voor de regio.
Nu heeft de Premier van Israël, Benjamin Netanyahu, besloten dat Irans nucleaire ambities zo’n dreiging vormen dat een aanval op Iran noodzakelijk is zonder eerst bondgenoten te consulteren. De Verenigde Staten staan nu voor een nieuwe oorlog in het Midden-Oosten, waarbij Amerikaanse leiders moeten proberen uit te vogelen wat President Trump zal doen in deze kritieke situatie. Als Mr. Trump wil dat de Verenigde Staten deel uitmaken van een dergelijke campagne, moet dit duidelijk zijn: Congres moet eerst de militaire macht autoriseren.
Deze discussie over een mogelijke aanval op Iran – een land dat niet bekend staat om zijn schuilplaatsen – zou geen politieactie zijn, maar een oorlog. Als dit niet de keuze is van Mr. Trump, dan moet hij zich houden aan de Grondwet. Congres alleen heeft het recht om de militaire macht te autoriseren.
Toen de wetgevers de War Powers Resolution in 1973 instelden, was het doel om de presidentiële macht om militaire operaties uit te voeren in te perken, met uitzondering van reacties op directe bedreigingen. Iran heeft de Verenigde Staten nooit aangevallen. Het is dus niet aan de president om een oorlog tegen Iran te beginnen zonder toestemming van het Congres, de gekozen vertegenwoordigers van het Amerikaanse volk, die hierover moeten oordelen.
Sommige leden van het Congres lijken deze verantwoordelijkheid te waarderen. Op dinsdag, 24 januari, stelde afgevaardigde John Yarmuth van Kentucky een resolutie voor om de president te verbieden om militaire actie tegen Iran te ondernemen zonder dat Congres eerst wordt geraadpleegd. Deze resolutie werd gesteund door lidmaatschappen van beide partijen. In 2013 introduceerde senator Ted Cruz van Texas een vergelijkbaar amendement. En slechts één dag na de Japanse aanval op Pearl Harbor, in 1941, stemde het Congres in met de oorlogsverklaring tegen Japan. Zelfs tijdens de Vietnamoorlog probeerde president Lyndon B. Johnson er de leden van het Congres van te overtuigen om de Golf van Tonkin-resolutie van 1964 te passeren. Meer recentelijk, in 2001 en 2002, stemde Congres in met wetten die de president de macht gaven om militaire krachten in te zetten – zoals de Authorization for Use of Military Force, of AUMF – tegen terroristische groepen, inclusief Al-Qaeda en Syrische rebellen. Deze wetten waren specifiek gericht op terrorisme en niet op een oorlog tegen Iran.
De vraag of de Verenigde Staten zich in een conflict met Iran mogen mengelen is niet het enige punt dat hier wordt besproken. We weten dat Irans beleid een bedreiging vormt voor de regionale stabiliteit en dat Iran al grote vooruitgang heeft geboekt bij het verwerven van nucleaire technologieën. De Internationale Atomenergieorganisatie (IAEO), die onderdeel uitmaakt van de Verenigde Naties, verklaarde dat Iran de nalevingsovereenkomst overtredt en openlijk bewijs hiervan verbergt.
Maar het is ook belangrijk om te beseffen dat een aanval op Iran, zelfs een jaar geleden, een veel riskantere zaak was. Toen Irans leider, Ayatollah Ali Khamenei, een repressieve regering had die inspecties en andere controlemechanismen weigerde. Gegeven hoeveel sterker Iran nu is dan toen, dankzij deels aan Israëls humilierende Franse protesten zoals Hamas en Hezbollah, zou de administratie van Trump moeilijk een strengere deal kunnen bereiken.
Laten we realistisch zijn: Een bommenaanval op Iran zou een oorlog betekenen. Oorlogen, zoals wij allemaal weten, leiden vaak tot een spiraal van complicaties. Het spannende aspect van een mogelijke oorlog tegen Iran is de vraag: “Wat willen we bereiken?” Als we een akkoord met Iran willen, zei senator Cruz, “dan moeten we dat eerst krijgen.” Hij voegde eraan toe: “Alleen in de afgelopen paar dagen hebben we gezien dat Iran bereid is te onderhandelen.”
Hij heeft het recht om zijn mening te veranderen, natuurlijk. Maar als hij dat doet, moet hij het Congres raadplegen. Dat is de manier waarop de Grondwet is opgesteld. Om terug te komen op de vraag: Wat is het plan? De Amerikaanse publieke opinie steunt niet op een oorlog tegen Iran. Er is geen duidelijk plan voor wat er na een eventuele aanval zal gebeuren. De recentste geschiedenis laat zien dat oorlogen in het Midden-Oosten vaak ingewikkelder en duurder worden dan verwacht. Beslissingen om naar de oorlog te gaan zijn vaak moeilijk en altijd belangrijk. Voor deze redenen moet de Grondwet worden nageleefd. Het Congres moet de eerste stap zetten, zelfs al is de opperbevelhebber ervan overtuigd dat hij gelijk heeft. De Amerikaanse burgers verdienen het recht om hun mening te laten gelden. Laat dit cruciale debat beginnen.
Bron: The Editorial Board, New York Times