Stel je voor: op een dag verliezen álle Surinaamse politici plotseling het vermogen om te liegen. Geen gladde praatjes meer, geen halve waarheden, geen loze beloften. Het land zou in shock zijn, maar daarna begint de transformatie.
Politieke partijen zouden als eerste uit elkaar vallen. Zonder leugens zouden interne spanningen aan het licht komen: verborgen agenda’s, geheime deals en belangenverstrengeling zouden open en bloot liggen. Velen zouden aftreden uit schaamte of publieke druk.
De eerste industrie die ineen zou storten? De overheidsaanbestedingen. Jaren van corruptie, vriendjespolitiek en fictieve projecten zouden ineens zichtbaar worden. Bedrijven die afhankelijk zijn van “gunsten” zouden hun inkomsten zien verdampen.
De gemeenschap zou gemengd reageren: ontzetting, maar ook hoop. Eindelijk zou duidelijk worden waar het belastinggeld blijft. Armoede, onderwijs en gezondheidszorg zouden heroverwogen worden op basis van transparantie in plaats van politieke winst.
Voorbeelden uit het heden? Het HPSG-schandaal, de problemen rond Naschoolse Opvanggelden, het verdwenen geld bij het ministerie van Financiën – al deze zaken zouden volledig blootgelegd worden. Geen doofpot meer.
Een Suriname zonder leugens zou pijnlijk zijn in het begin, maar het zou ook een fundering kunnen leggen voor echte wederopbouw.