Het broeit behoorlijk in het Midden-Oosten. De westerse landen zijn geen bemiddelaars, maar duidelijk partij in de spanningen in het gebied. De eens als een politiek gevecht begonnen strijd tussen Israƫl en het Oalestijnse volk, is verworden tot een religieuze strijd tussen een machtig en hecht pact, tussen de joden en de christenen tegen Arabische moslims, met name die van Palestina in Gaza en de West Bank.
Er wordt al maanden gesproken over een genocidale oorlog, genocide is een van de zwaarste misdrijven tegen de menselijkheid. De VN. waar alle landen lid van zijn zegt het, het Internationaal Strafhof in Den Haag zegt dat ook, maar vanuit de westerse wereld, de vrienden van Israƫl. wordt er niets gedaan om een halt toe te brengen aan de mensenrechtenschendingen. Israƫl gaat zelfs zover om op uitgehongerde mensen te schieten die zich verdringen om aan een korreltje graan te komen.
Er zijn joodse kolonisten uit het westen bezig om Palestijnen van hun land en uit hun huizen te verdrijven, onder het toeziend oog van het machtige Israelische leger. Het geweld tegen de Palestijnen gaat elke dag door. IsraĆ«liĆ«rs beweren dat alle Palestijnen de vijand zijn van IsraĆ«l, ook de babyās en de kinderen. Daarom wordt iedereen zonder onderscheid aangevallen. Hoe minder Palestijnen in leven, hoe minder kans op acties als die van 7 oktober.
De Arabieren die Israƫl omringen, willen niets anders dan vriendschap en goede betrekkingen met Israƫl. Zij willen geen vijandschap met Israƫl, omdat het voor hun fataal zal aflopen. De meeste regeringen in de Arabische landen zijn autocratisch, met een alleenheerser uit een corrupt koninklijk huis of een politieke clan. De corruptie en onderdrukking van het volk vieren hoogtij, ook vrouwen en mensen met een afwijkende mening worden onderdrukt. De ontevredenheid in de landen wordt met de harde hand onderdrukt, totdat ze zich met geweld kunnen losmaken. Daarna neemt de corruptie de overhand en worden landen door westerse inmenging zodanig opgedeeld en afgezwakt. dat ze geen bedreiging kunnen vormen.
Voor westerse landen zijn de beste landen in het Midden-Oosten die met een burgeroorlog. Dan hebben ze zoveel binnenlandse kopzorgen, dat ze geen tijd hebben en bedreiging vormen voor de westerse wereld. Komen de Arabische landen in opstand tegen de westerse bemoeienis in binnenlandse aangelegenheden, dan is de kans heel groot dat tegen die regimes er fracties in het land gaan opstaan om de zittende regering te torpederen. De samenlevingen in de westerse wereld zijn sektarisch; de afkomst is veel sterker dan de gemeenschappelijke religie.
Uit eigen behoud werken Arabische regeringen mee aan de onderdrukking en het uitmoorden van de Palestijnen in het land dat ze van oudsher bewonen. Het enige land dat zich bemoeit met het conflict waarmee de Palestijnen zitten, is Iran. Dat land ondersteunt gewapende militiaās in Palestina die door sommigen worden gezien als bevrijdingsorganisaties en door anderen (de westerse wereld) als terroristische organisaties. Frappant is wel dat Palestina een soort regering. heeft bekend als de Palestijnse Autoriteit. Door interne strubbelingen en ruzie tussen de Palestijnen is een deel van Palestina in handen van een gewapende eenheid, genaamd de Hamas. Zo zien we dus dat onder het Palestijnse volk, dat eensgezind door het westen wordt onderdrukt en uitgemoord, er geen eenheid kan worden gemaakt.
Nu rijst de vraag of het Palestijnse volk wel serieus genoeg is om een eigen staat te runnen. De Palestijnse Autoriteit, die een voorloper is van een echte Palestijnse regering, heeft aangetoond te hebben gefaald. In de eerste plaats weten we dat het Amerikaans/Israelisch leger ongenaakbaar is.
Iran houdt een opstand en een oorlog in het Midden-Oosten in stand waarvan duidelijk is dat de Palestijnen de oorlog niet zullen kunnen winnen. Ook Iran is niet in staat om een gevecht aan te gaan met Israƫl. De vraag is dan waarom een oorlog starten waarbij je bij voorbaat weet dat je het nooit kan winnen. Israƫl is in staat met haar intelligence om iedereen uit de vijandelijke landen te doden. De kans is straks groot dat Arabische landen nadrukkelijker zich gaan scharen in de westerse hoek van Israƫl en de USA en dat ze hun militairen en middelen en hun infrastructuur en luchtruim zullen inzetten om Iran en het Palestijnse volk aan te vallen.
De Palestijnse Autoriteit (PA) of Palestijnse Nationale Autoriteit (PNA) vormt het bestuur van de Palestijnse gebieden. Begin januari 2013 veranderde de Palestijnse Autoriteit haar naam in de Staat Palestina. De Palestijnse Autoriteit werd in 1994 opgericht volgens de Oslo-akkoorden tussen de PLO (de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie) en Israƫl. Het Oslo-I-Akkoord werd in 1993 ondertekend. Bij de algemene verkiezingen van 1996 werd Yasser Arafat tot eerste president verkozen, naast de leden van het eerste parlement. Na de dood van Arafat op 11 november 2004 werden op 9 januari 2005 presidentsverkiezingen gehouden waarbij de voormalig premier Mahmoud Abbas tot president werd gekozen. Op de Westoever liggen de gebieden waarover de Palestijnse Autoriteit in theorie zelfbestuur over mag uitoefenen in een sterk versplinterd gebied, omgeven door talloze Israƫlische nederzettingen.
In augustus 2012 diende de Palestijnse Autoriteit een verzoek in bij de Verenigde Naties om Palestina te erkennen als waarnemend niet-lidstaat. Op 29 november 2012 stemde een meerderheid van de VN-lidstaten ermee in om Palestina deze status te verlenen. Hierdoor kon de Palestijnse Autoriteit desgewenst toetreden tot VN-commissies en zich ook wenden tot het Internationaal Strafhof te Den Haag. Dit gebeurde en Palestina is nu volledig lidstaat van dit Hof.
De Palestijnse eenheidsregering van juni 2014 was een nationale eenheidsregering onder president Mahmoud Abbas, die op 2 juni 2014 werd gevormd na het verzoeningsakkoord tussen Fatah en Hamas van 23 april 2014. De eenheidsregering werd op 17 juni 2015 ontbonden nadat president Abbas had gezegd dat ze niet in de Gazastrook kon opereren. Mahmoud Abbas is de president van de Palestijnse Autoriteit.
Eind 2006 ontstond een grote crisis tussen Fatah en Hamas en brak de Palestijnse Burgeroorlog uit. Hamas kon op 14 juni 2007 de controle over de Gazastrook overnemen, waardoor het gezag van de Palestijnse Autoriteit in feite nu alleen nog geldt over de Westelijke Jordaanoever.
Dus het is mogelijk om onderling oorlog te voeren terwijl een deel van de wereld uit is op je vernietiging. Intussen is bekend dat de spanningen in het Midden-Oosten ook bijdragen aan de onrust hier te lande, onder andere door de import van de factoren op de internationale markten zoals die van de olie.