In een baanbrekende beslissing hebben onze heldhaftige politici eindelijk de waarheid blootgelegd: mensen die niets hebben, hebben eigenlijk te veel. Ja, u leest het goed. Al die zielige verhalen over keuzes maken tussen eten en water? Blijkbaar een slimme dekmantel voor hun decadente levensstijl.
“Blijkt dat mensen in armoede stiekem zwemmen in hun overvloed”, aldus een woordvoerder, terwijl hij zijn cognac nipte. “Waarom zouden wij, hardwerkende belastingbetalers, hun luxe moeten financieren? Denk aan al die voedselbankklanten die gratis pasta krijgen – alsof dat een mensenrecht is!”
Critici, zoals “realisten” en “mensen met een geweten”, vinden het voorstel iets te rigoureus. “Misschien moeten we eerst kijken naar miljarden aan subsidies voor vervuilende bedrijven of belastingontwijking”, opperde een naïeve activist. Maar gelukkig weet de regering wel beter: armen aanpakken levert immers meer stemmen op dan multinationals controleren.
Een alleenstaande moeder, die na drie baantjes nog steeds geen einde aan de maand kan maken, reageerde verward: “Dus mijn lege portemonnee is eigenlijk een teken van hebzucht? Moet ik míjn kinderen minder vaak eten geven om de economie te redden?” Precies! Eindelijk snapt iemand het.
Intussen bereiden de getroffenen zich voor op een nieuwe realiteit: nog dieper de armoede in, want blijkbaar zaten ze tot nu toe in een luie welvaartsspiraal.