Vroeger… vroeger voelde de wereld anders. Beter. Of in elk geval begrijpelijker. Mijn naam is Ma Elly, 74 jaar, geboren in Paramaribo, opgegroeid met warmte, discipline en respect. Toen ik als jong meisje in de keuken stond met mijn oma, leerden we meer uit gesprekken dan kinderen nu leren uit duizend filmpjes. Logica was onze leidraad, feiten onze basis. Je wist waar je aan toe was.
Nu lijkt alles op zijn kop. Iedereen heeft een mening, niemand lijkt nog te luisteren. In plaats van waarheid zoeken we naar wie het hardst roept. Ik hoor jongeren praten over hun “waarheid”, alsof feiten iets persoonlijks zijn geworden. Maar waarheid is geen kledingstuk dat je aanpast op je stemming.
In Suriname leerden we het belang van gemeenschap, van luisteren naar de ouderen. Als iemand ziek was, vroegen we: wat zegt de dokter? Niet: wat zegt een influencer of een vaag filmpje. Vandaag zie ik mensen medicijnen weigeren omdat ze iets “voelen”. Alsof gevoel sterker is dan kennis.
Soms mis ik het leven in de wijk in Paramaribo, waar mijn moeder met de buurvrouw kousenband schoonmaakte en meningsverschillen werden opgelost met kalmte, niet met verzet. Nu zie ik zoveel onrust, zoveel boosheid. We zijn verdwaald in meningen en emoties.
Misschien klink ik oud. Misschien bén ik dat ook. Maar ik geloof dat we weer mogen leren luisteren naar feiten. Naar elkaar. Niet alles hoeft gevoeld — soms moet het gewoon begrepen worden.
Ik ben niet boos. Alleen verdrietig. Want ik zie een wereld waar mijn kleinkinderen in opgroeien, zonder het anker dat mij ooit houvast gaf. En dat anker heette: gezond verstand.