In een verrassende politieke zet hebben alle kleine politieke partijen met zetels, onder leiding van de grootste partij, de NDP (18 zetels), dinsdagavond 27 mei een intentieverklaring getekend in Hotel Marriott aan de Anton Dragtenweg. Dit “monsterverbond” bestaat uit zes partijen, waaronder de NPS, ABOP, en enkele kleinere partijen, die nu gezamenlijk proberen een regeringscoalitie te vormen.
Maar wat betekent zo’n intentieverklaring eigenlijk, en hoe verschilt deze van een officiële overeenkomst?
Intentieverklaring vs. overeenkomst: Een politicoloog licht toe
Een intentieverklaring is een politiek instrument waarmee partijen hun bereidheid tot samenwerking uitspreken, maar zonder juridisch bindende afspraken. Het is een principeakkoord, vaak ondertekend onder grote publieke druk, maar waarin cruciale details—zoals beleid, portefeuilles en machtsverdeling—nog uitgewerkt moeten worden. Een officiële overeenkomst daarentegen is een concreet, onderhandeld pact met wederzijdse verplichtingen, vaak inclusief sancties bij schending.
De huidige intentieverklaring is dan ook vooral een symbolische stap, bedoeld om vertrouwen uit te stralen. Maar zoals een politicoloog zou opmerken: “Dit is politiek theater. De echte strijd begint nu pas.”
Spanningen en strategische zetten
NPS-voorzitter Gregory Rusland benadrukte dat veel zaken nog uitgewerkt moeten worden, maar aanvaardde desondanks – zonder formele goedkeuring van zijn partijcongres – het vicepresidentschap. Dit wijst op interne verdeeldheid binnen de NPS, waar veel leden huiverig zijn voor samenwerking met de NDP.
De ABOP, dat op de valreep aansloot, lijkt zich pas laat bewust te zijn geworden van de onderhandelingen tussen NPS en NDP. Hun handtekening onder leiding van Ronnie Brunswijk is op drijfzand gebaseerd, gezien zijn geschiedenis: in 2010 tekende hij een gezamenlijke verklaring met VHP, NPS, DA’91, SPA en PL, om binnen 48 uur naar de NDP over te lopen.
De machtsdans begint
Binnen dit zespartijenverbond is de NDP de dominante speler, gevolgd door de NPS. De kleinere partijen hebben weinig speelruimte en zullen waarschijnlijk volgen. De ABOP moet nu een toontje lager zingen – ze zijn niet essentieel voor een meerderheid. Een slimme zet voor de NPS zou zijn om samen met de PL een blok te vormen, waardoor hun gezamenlijke stemmenaantal stijgt van 6 naar 8.
Conclusie: Een fragiel pact
Wat voorlopig op drijfzand is geschreven, kan altijd… “verdwijnen als mist in de ochtendzon.” De komende dagen zullen uitwijzen of dit verband standhoudt of uiteenvalt onder druk van ambitie, wantrouwen en oude vetes.
Commentaar van de politicoloog:
“Dit is klassieke Surinaamse politiek: allianties worden snel gesmeed, maar loyaliteit is vluchtig. De NDP speelt het spel meesterlijk door verdeeldheid te exploiteren, terwijl kleinere partijen zich vastklampen aan macht die ze mogelijk nooit krijgen. Als de NPS en de PL hun krachten bundelen, kunnen ze een tegenwicht bieden. Maar zolang persoonlijke ambities zwaarder wegen dan partijbelangen, blijft dit een instabiel huis van kaarten.”