De verkiezingen zijn achter de rug. We weten inmiddels wie de winnaars zijn en wie de verliezers. Voor mij persoonlijk was de uitslag geen verrassing en zeker ook geen teleurstelling. Het is precies geworden wat ik verwacht had.
Wie mijn artikelen en interviews de afgelopen maanden gevolgd heeft, kon merken dat ik mij ernstig zorgen maakte over wat zich op 25 mei zou kunnen voltrekken. Niet om de uitslag an sich, maar om het stemgedrag dat eraan ten grondslag zou liggen.
Ik heb geprobeerd mijn bijdrage te leveren door de samenleving aan het denken te zetten. Niet om mensen te vertellen op wie ze moesten stemmen, maar om hen te prikkelen na te denken waaróm ze stemmen en waarvoor. Helaas zie ik dat velen weer op dezelfde manier hebben gestemd als voorheen. Alsof er niets geleerd is van het verleden. En dat doet pijn. Want telkens als we teruggrijpen naar oude gewoontes, houden we het systeem in stand waar we juist van af willen.
Ik heb het al vaker gezegd: de Surinamer is nog niet waar we zouden moeten zijn, als volk. En zolang dat zo blijft, blijven we als samenleving de prijs betalen. Ook de mensen die wel bewust zijn van de noodzaak tot verandering, vormen uiteindelijk de grootste verliezers en slachtoffers van dit systeem. Want zij zien hoe hun hoop, hun visie en hun idealen keer op keer ondergesneeuwd raken door politieke realiteit en opportunisme.
Nu rijst de vraag: wie gaan de nieuwe regering vormen? Er klinkt geroep dat ‘het volk gesproken heeft’ en dat partijen als de NDP en VHP moeten samenwerken. Maar hoe dan? Hoe werkt samenwerking als er geen vertrouwen is? Als beide partijen elkaar jarenlang hebben bestookt met beschuldigingen van corruptie en wanbeleid? Gooien we dat allemaal zomaar overboord? Zeggen we “zand erover” en gaan we door alsof er niets is gebeurd?
Dat zou een grove ontkenning zijn van wat er werkelijk speelt in ons land. Want de waarheid is: de verkiezingsuitslag toont ons dat Suriname nog heel ver verwijderd is van goed bestuur en volwassen politiek. Wanneer slecht beleid wordt beloond, wanneer misleiding loont en wanneer principes ondergeschikt zijn aan macht, dan zijn we nog ver van huis.
Toch wil ik eindigen met een oproep. Laten we blijven nadenken. Laten we niet toegeven aan teleurstelling of cynisme. Laten we kritisch blijven — ook op onszelf — en de strijd om bewustwording blijven voeren. Want ooit komt het moment dat de bewuste kiezer niet langer een uitzondering is, maar de norm.
Aniel Koendjbiharie