In Suriname, waar politieke en economische onzekerheid al jaren toeslaan, kiezen veel burgers eerder voor geruststellende illusies dan voor harde waarheden. Dit fenomeen is niet uniek voor Suriname, maar het land biedt een treffend voorbeeld van hoe mensen troost zoeken in verhalen die hoop bieden, zelfs als die niet op feiten zijn gebaseerd.
Neem bijvoorbeeld de recente economische crisis. Terwijl experts waarschuwen voor diepere problemen, zoals corruptie en mismanagement, houden veel Surinamers vast aan optimistische geruchten over snelle oplossingen: “Buitenlandse investeerders komen ons redden” of “De regering heeft een geheim plan.” Deze verhalen geven een vals gevoel van veiligheid, maar weerhouden mensen ervan kritische vragen te stellen of verantwoordelijkheid te eisen van leiders.
Ook in de politiek zien we dit patroon. In plaats van feiten te onderzoeken, steunen veel burgers leiders die simplistische beloftes maken, zoals snel geld of een terugkeer naar “betere tijden.” Kritische journalisten of activisten worden vaak genegeerd of zelfs aangevallen
omdat ze de illusie doorprikken.
Psychologen verklaren dit gedrag als een overlevingsmechanisme: in onzekere tijden zoeken mensen liever naar troost dan naar confronterende realiteiten. Maar op de lange termijn kan dit gevaarlijk zijn. Zonder eerlijke reflectie veranderen problemen niet.
De les voor Suriname – en eigenlijk voor iedereen – is duidelijk: echte vooruitgang begint niet met geruststellende leugens, maar met de moed om de waarheid onder ogen te zien. Alleen dan kunnen burgers eisen dat er iets verandert.