Het was een zonnige ochtend op 26 mei 2025, de dag na de verkiezingen. De straten van Paramaribo en Wanica lagen er verlaten bij, afgezien van de verfrommelde spandoeken en halfvergane flyers die in de goot dwarrelden. De lucht rook nog vaag naar champagne en beloftes, maar het feest was voorbij.
Voor leider begon nu het echte werk.
De nieuwe leider had haar campagne opgebouwd rond de slogan “Een Nieuwe Wereld voor Iedereen” – beloftes over betaalbare woningen, betere zorg en een einde aan de klimaatcrisis. Tijdens de roadshows hadden tienduizenden mensen gejuicht, hun telefoons hoog in de lucht, gefotografeerd als symbool van hoop.Â
Maar nu, met de vergadering uitgesproken en de champagneflessen leeg, stond ze alleen in haar kantoor, starend naar een berg rapporten. De cijfers spraken boekdelen: de economie zakte weg, de zorg stond op instorten en de CO2-doelen leken onbereikbaar.
Tegelijkertijd, in een appartement op Charlesburg, staarde Bakker naar hetzelfde nieuws.
Hij had gestemd op de partij van de nieuwe leider , overtuigd door haar charismatische toespraken. “Ze klonk zo betrouwbaar”, mompelde hij tegen zijn vrouw, terwijl de kinderen op de achtergrond hun schoolspullen pakten.
Maar nu zag hij de realiteit: de belastingen gingen omhoog, de wachttijden in de ziekenhuizen werden langer, en de huizenprijzen kelderden niet. Bakker voelde een steek in zijn maag. Had hij een fout gemaakt?
De maanden sleepten zich voort. De nieuwe leider worstelde met coalitiepartners die elkaar haatten, terwijl Bakker elke ochtend vroeger opstond om Dagblad Suriname te lezen, gevolgd door een kop koffie die smaakte naar spijt. Zijn stem, samen met honderden anderen, had dit lot bezegeld.
Toch kon hij niemand de schuld geven. Niet de politici, niet de media, niet zelfs de chaos van de wereld. De verantwoordelijkheid lag bij hem – en bij iedereen die had gestemd zonder na te denken.
Toen de eerste vertragingen in de zorgleerlingen opleiding zijn dochter troffen, barstte de spanning. “Waarom hebben jullie deze mensen gekozen?”, vroeg ze bitter. Bakker had geen antwoord. Alleen een hoofdpijn die sinds 26 Mei nooit echt was verdwenen.
Conclusie: De cirkel van verantwoordelijkheid
De verkiezingen zijn een spektakel, maar het ware verhaal begint daarna. Net als Bakker ontdekte, zijn stemmen geen feest, maar een contract met de toekomst. De ellende die volgt, of het nu een slecht beleid of corruptie is, is mede het resultaat van onze collectieve keuzes. En zoals de poëzie al fluisterde: “wanneer de feesten voor zijn… jij kan niemand de schuld voor geven.”
De verantwoordelijkheid ligt bij ons allen – elke dag, elke stem, elke keuze.