In wat vaak moet doorgaan voor een politiek debat of interview, ontvouwt zich in Suriname een voorspelbaar toneelstuk: politici wisselen oppervlakkige beschuldigingen uit, maar prikken nooit écht door. Volgens politicoloog dr. Marco Hoogstad is dit geen toeval, maar een symptoom van een dieper liggend probleem: onderlinge verstrengeling in corruptie en machtsbehoud.
“Het is een perfide spel”, analyseert Hoogstad. “Deze politici weten te veel van elkaar. Hun dossiers zitten vol met onderlinge deals, smeergeld en belangenverstrengeling. Daarom durft niemand de ander echt aan te vallen – het zou immers een boemerangeffect hebben. In plaats daarvan houden ze elkaar in evenwicht met loze retoriek, terwijl de burger amuserend vermaak krijgt voorgeschoteld.”
Corruptie als DNA
Hoogstad benadrukt dat corruptie in Suriname niet slechts een kwestie van individuele fouten is, maar een systeemfout. “Het zit in hun DNA. Partijoverschrijdend, van coalitie tot oppositie. Ze opereren binnen een cultuur waarin macht niet wordt gebruikt voor publiek belang, maar voor persoonlijk en clanbelang. En omdat niemand schoon is, blijft de status quo gehandhaafd.”
De politicoloog wijst op de paradox: terwijl de samenleving steeds harder om transparantie en verantwoording roept, blijven politici ongrijpbaar. “Ze vallen niet, omdat ze elkaar beschermen. Het is een gesloten ecosysteem van overleven, niet van dienen.”
Het offer: de burger
Het grootste slachtoffer? De Surinaamse burger. “Mensen krijgen entertainment in plaats van oplossingen”, zegt Hoogstad. “De energie die gestoken wordt in het vermijden van schandalen, had kunnen gaan naar economisch herstel, onderwijs of bestrijding van armoede. In plaats daarvan blijft het land steken in een vicieuze cirkel van wantrouwen.”
Hoogstad sluit af met een sombere voorspelling: “Zolang politici elkaar blijven dekken in plaats van aanspreken, verandert er niets. De enige uitweg is externe druk: een sterke justitie, onafhankelijke media, en een burgerij die weigert zich nog langer te laten afleiden door dit politieke theater.”