De belofte was duidelijk: “Ga naar de universiteit, vind een goede baan, koop een huis en geniet van een comfortabel pensioen.” Maar voor veel Surinamers blijkt die belofte een onbereikbare droom. Een verhaal dat maar al te herkenbaar is in een tijd waarin onderwijs duurder wordt, lonen stagneren en huisvesting onbetaalbaar is.
Het verhaal van Marvin: “Ik doe alles goed, maar kom niet vooruit”
Marvin K., een Surinaamse vader van twee, werkte jarenlang hard om zijn diploma te halen. Hij studeerde bedrijfskunde, in de hoop op een stabiele toekomst. Maar nu, jaren later, zit hij vast in een baan die nauwelijks genoeg betaalt om zijn huur te dekken, laat staan om een huis te kopen.
“Ze vertelden ons dat als we maar hard studeerden en werkten, we het beter zouden hebben dan onze ouders”, zegt Marvin. “Maar de universiteit werd duurder, de salarissen bleven laag, en nu zijn huizen alleen nog weggelegd voor de rijken of buitenlandse investeerders. Het spel was al gemanipuleerd voordat wij überhaupt konden beginnen.”
De harde realiteit: Stijgende kosten, stagnerende kansen
Onderwijs: Studeren aan de Anton de Kom Universiteit is voor veel jongeren niet meer vanzelfsprekend. Collegegeld, boeken en levensonderhoud zijn voor steeds meer gezinnen een zware last.
Lonen: Terwijl de kosten voor voedsel, transport en energie stijgen, blijven salarissen achter. Werknemers in zowel de publieke als private sector klagen over uitblijvende loonaanpassingen.
Huisvesting: De huizenmarkt in Paramaribo en omgeving is voor velen ontoegankelijk geworden. Jonge gezinnen moeten jaren sparen voor een hypotheek, terwijl huurprijzen exorbitant hoog zijn.
‘We willen geen medelijden – We willen berandering’
Marvin is niet de enige. Steeds meer Surinamers uiten hun frustratie over een systeem dat beloften niet nakomt. “We vragen niet om gratis geld”, benadrukt hij. “We willen eerlijke kansen. Betaalbaar onderwijs, leefbare lonen en de mogelijkheid om een thuis te hebben. Is dat te veel gevraagd?”
Met protesten en sociale onrust in buurlanden als referentie, waarschuwen experts dat Suriname op een soortgelijk kantelpunt kan afstevenen als er geen actie wordt ondernomen.
Wat nu?
De regering erkent de problemen, maar concrete oplossingen blijven uit. Intussen zoeken burgers zoals Marvin naar manieren om te overleven – sommigen via extra baantjes, anderen door te emigreren.
“Ik wil niet weg uit mijn eigen land”, zegt Marvin. “Maar als dit zo doorgaat, hebben mijn kinderen straks nog minder kansen dan ik. Dat kan niet de bedoeling zijn.”