Een frustratie van een Surinaamse huismoeder
Elke keer als ik naar de supermarkt ga, vraag ik me af: “Waarom is alles weer duurder?” De rijst, de olie, de kip – het lijkt wel alsof de prijzen elke week stijgen, maar nooit dalen. Mijn portemonnee kan het bijna niet meer bijhouden, en toch hoor ik dat de grote supermarkten recordwinsten maken. Hoe kan dat?
Mijn buurvrouw zei gisteren: “Misschien moeten we stoppen met vragen waarom eten zo duur is en ons afvragen waarom de winsten van grote supermarkten recordhoog zijn.” En ze heeft gelijk. Terwijl wij keuzes moeten maken tussen brood of melk, vieren die bedrijven feest. Waarom?
In Suriname werken mensen hard voor hun geld, maar het is nooit genoeg. De overheid praat over inflatie en importkosten, maar ik zie wel dat sommige mensen er rijker van worden – en dat zijn niet de gewone mensen zoals ik.
Ik wil gewoon dat mijn kinderen genoeg te eten hebben zonder dat ik elke maand moet kiezen welke rekening ik laat liggen. Is dat te veel gevraagd? Misschien moeten we eens luider gaan vragen: “Wie verdient er eigenlijk aan onze honger?”
Want één ding is zeker: het is tijd dat iemand ons uitlegt waarom wij altijd de dupe zijn.