Als verkiezingsexpert kan ik maar één conclusie trekken: deze verkiezingen zijn om in slaap van te vallen. De campagnes blijven hangen in hetzelfde oude patroon, zonder creatieve vernieuwing of verrassende wendingen. De actie-reactiedynamiek tussen de partijen is voorspelbaar en oppervlakkig – alsof ze het zelf ook niet meer geloven.
Neem de NDP, ooit een partij met vuurwerk. Zonder Desi Bouterse, die tenminste nog voor sensatie zorgde, is het nu een schim van zichzelf. De driehoofdige leiding weet blijkbaar niet welke richting ze op moeten. Jenny Simons probeert zich als een strenge tante te profileren, maar mist het charisma om respect af te dwingen.
Ingrid Bouterse speelt vooral op medelijden – de rouwende weduwe die haar status probeert te verzilveren. En Ashwin Adhin? Die hobbelt van het ene ondoordachte statement naar het andere, zonder duidelijke lijn.
De VHP daarentegen voert een robuuste campagne, maar juist dat maakt het saai. Ze hebben geen serieuze tegenstander die hen uitdaagt, waardoor hun strategie domineert en de spanning verdwijnt. Geen scherpe debatten, geen verrassende wendingen – alleen maar uitgestippelde speeches en uitgekauwde beloftes.
Kortom: deze verkiezingen zijn een slap aftreksel van wat politiek zou moeten zijn – levendig, gepassioneerd en onvoorspelbaar. Het enige wat ontbreekt, is een wekker om de kiezers wakker te schudden