Door Dirk (schuilnaam), oud-medewerker van wijlen president Jules Wijdenbosch
Inleiding
De recente dood van oud-president Jules Wijdenbosch markeert het einde van een tumultueus hoofdstuk in de Surinaamse politiek. Maar zijn erfenis – zowel politiek als fysiek – blijft zichtbaar. Als iemand die onder hem diende, deel ik mijn perspectief op zijn leiderschap, zijn breuk met Desi Bouterse, en de blijvende symbolen van zijn visie: de bruggen van Suriname.
Van NDP-lid tot president
Jules Wijdenbosch klom op vanuit de gelederen van de Nationale Democratische Partij (NDP) in een tijd waarin de partij vond dat de functies van partijvoorzitter en president gescheiden moesten blijven. Desi Bouterse, toen NDP-voorzitter, schoof Wijdenbosch naar voren als president, terwijl hijzelf een nieuwe rol aannam: adviseur van staat.
Een functie waar niemand precies begreep wat die inhield – behalve dat ze Bouterse aanzienlijke faciliteiten en invloed opleverde. Het was een zet om Wijdenbosch “in het gareel” te houden. Maar dat liep anders.
De breuk met Bouterse
Wijdenbosch ontwikkelde al snel een eigen koers, wat tot spanningen leidde. Toen Bouterse op de Interpol-lijst belandde, kozen steeds meer NDP-kopstukken openlijk de kant van Wijdenbosch. Zij erkenden waar de werkelijke staatsmacht lag: bij de president, niet bij Bouterse.
Bouterse probeerde Wijdenbosch meermaals onder partijdruk te zetten, maar de president reageerde onverwacht resoluut: hij ontsloeg Bouterse als adviseur van staat. De verdeeldheid binnen de NDP groeide, vooral rond de bouw van de twee iconische bruggen – een project dat Wijdenbosch’s visie op ontwikkeling symboliseerde.
De val van een regering
De protesten tegen Wijdenbosch namen toe, aangewakkerd door een ontevreden oppositie én Bouterse-aanhangers. De NDP scheurde definitief, waarna Wijdenbosch zijn eigen partij oprichtte: Democratisch Nationaal Platform 2000 (DNP 2000). Veel oud-NDP’ers sloten zich aan.
Toch was het uiteindelijk de NDP onder Bouterse die, via politieke druk samen met de oppositie een roep deed om vervroegde verkiezingen, Wijdenbosch’s regering ten val bracht. Bij die verkiezingen leden zowel de NDP als de DNP een nederlaag – een bittere ironie, want het was Bouterse’s ongeduld dat het einde van Wijdenbosch’s tijd bespoedigde.
Een erfenis van staal en hoop
Jules Wijdenbosch mag dan politiek gevallen zijn, zijn fysieke erfenis staat nog steeds overeind: de Coppenamebrug en de naar hem vernoemde Jules Wijdenboschbrug. Deze bruggen zijn meer dan infrastructuur – ze representeren zijn optimisme over Suriname’s toekomst.
Hij was een man met een goed hart, die geloofde in vooruitgang. En hoewel zijn naam in politieke kringen omstreden blijft, zullen die bruggen blijven herinneren aan wat hij wilde bereiken: verbinding, zowel letterlijk als figuurlijk.
Slotwoord
De strijd tussen Wijdenbosch en Bouterse vormt een cruciaal hoofdstuk in Suriname’s recente geschiedenis. Het laat zien hoe macht versplintert, maar ook hoe leiderschap soms tastbare resultaten nalaat. Voor wie het land kent, zijn die bruggen niet alleen staal en beton – ze zijn stille getuigen van een president die zijn eigen weg ging.