In Suriname hebben we op 1 mei weer de nationale vrije dag gehad. Van een viering gericht op de rechtspositie van de werkende mensen in Suriname was niet veel te merken. Rond dit soort hoogtijdagen komen vakbonden in de wereld in hun landen met concrete eisen. Deze eisen kunnen liggen op het gebied van wetgeving of werkgelegenheidsprogrammaās maar kunnen ook te maken hebben met belastingen en andere gebieden van het sociaal-economisch beleid. Deze dagen worden ook gebruikt voor vreedzame demonstraties om wantoestanden in het land aan te kaarten.
Nu is Suriname geen land waar bijvoorbeeld vakbondsleiders worden gemolesteerd of geĆÆntimideerd, alhoewel wij in het verre verleden wel een liquidatie hebben gehad en in het recente verleden leiders van vreedzame protesten die in de bak van een pick-up zijn gegooid en naar het politiebureau zijn afgevoerd voor verhoor. Protesten hebben we alleen in Suriname als politici op straat komen, die traditie hebben we dus duidelijk niet.Ā
In Suriname hebben werknemers het relatief goed, maar het kan veel beter. Wrokomangs werken primair voor hun inkomen om de gezinnen te onderhouden. De lonen in Suriname zijn recent gebracht naar SRD 54 per uur en dat is bij 180 uren arbeid per maand bruto SRD 9.828 oftewel USD 260. Per uur is ons loon USD 1.40 per uur en per dag bij 8 uren arbeid USD 11.2 per dag. De Surinaamse werknemers zijn behoorlijk boven de grenzen van de werkende armen in de wereld die uitkomen van USD 1 en USD 2 per dag.
In Suriname worden ook regelmatig de armoedegrenzen berekend en er is een verband tussen de armoedegrens en het minimumloon.
De “werkende armen” zijn mensen die wel een baan hebben, maar nog steeds onder de armoedegrens leven, vaak vanwege lage lonen of een gebrek aan uitkeringen. Ze werken minstens 27 weken per jaar, maar hun inkomen is niet voldoende om in een basislevensstandaard te voorzien. Deze groep kampt met uitdagingen zoals moeite hebben om de basisbehoeften te bekostigen en mogelijk afhankelijk zijn van sociale voorzieningen.
Een belangrijk kenmerk van de werkende arme is dat ze een baan, fulltime of parttime, maar dezeĀ worden laagbetaald en dekken niet de kosten van levensonderhoud. Ze hebben mogelijk geen uitkeringen zoals bij een ziektekostenverzekering, wat bijdraagt āāaan financiĆ«le instabiliteit. Hun inkomen ligt onder de officiĆ«le armoedegrens, wat betekent dat ze moeite hebben om in hun basisbehoeften te voorzien. Ze zijn dan noodgedwongen afhankelijk van overheidssteun.Ā
In Suriname zien we juist een categorie die afhankelijk wil blijven van overheidssteun. Veel banen, met name in de dienstverlenende sector, worden betaald met lage lonen die niet in verhouding staan āātot de kosten van levensonderhoud. Mensen met een lagere opleiding hebben mogelijk beperkte toegang tot beter betaalde banen, waardoor hun risico op werkende armoede toeneemt.
Bepaalde groepen, zoals vrouwen en etnische minderheden, kunnen te maken krijgen met discriminatie bij het aannemen van personeel en bij lonen, waardoor het moeilijker wordt om aan werkende armoede te ontsnappen. De groei van de digitale economie kan leiden tot onzeker werk met een wisselend inkomen en beperkte secundaire arbeidsvoorwaarden. Gebeurtenissen zoals recessies of epidemieƫn kunnen een onevenredig grote impact hebben op mensen met een werkende armoede, wat leidt tot baanverlies en een lager inkomen.
Werkende armen hebben vaak moeite om geld te sparen, rekeningen te betalen en in hun basisbehoeften te voorzien. De constante strijd om rond te komen kan leiden tot stress, angst en depressie.
Werken in armoede kan leiden tot sociaal isolement en problemen met de toegang tot middelen en kansen. Kinderen van ouders die werken in armoede kunnen met vergelijkbare uitdagingen te maken krijgen, waardoor een vicieuze cirkel van armoede in stand wordt gehouden.
In Suriname zijn de lonen laag en er is een grote informele sector waar de overheid geen grip op heeft. In deze informele sector nemen werknemers risicoās omdat ze niet goed zijn beschermd. Werknemers in de informele economie zijn werknemers wier banen en de bedrijven waarvoor ze werken niet formeel geregistreerd, gereguleerd of beschermd zijn door de overheid. Zij missen vaak sociale bescherming, voordelen en wettelijke rechten in vergelijking met werknemers in de formele economie. Dit omvat een breed scala aan werknemers, van straatverkopers en huishoudelijk personeel tot thuiswerkers en bouwvakkers. De arbeidsrelaties van informele werkers vallen niet onder arbeidswetgeving, sociale zekerheid of belastingwetgeving. Ze hebben vaak te maken met lagere lonen, onzekere arbeidsomstandigheden en beperkte toegangĀ tot sociale en economische vangnetten. Ze zijn te vinden in verschillende sectoren, waaronder de landbouw, de industrie, de bouw en de dienstverlening.
Veel informele werknemers zijn zelfstandigen en runnen vaak kleine, niet-geregistreerde bedrijven. Ze vallen doorgaans niet onder de werkloosheidsverzekering, ziektekostenverzekering, betaald verlof of andere voordelen die werknemers in de formele sector wel krijgen.Ā
De Surinaamse regering moet inspanningen plegen om informele werknemers en bedrijven te integreren in de formele economie, door hen wettelijke erkenning, regelgeving en sociale bescherming te bieden.