In een wereld waarin feiten en fictie elkaar omarmen, ontdekten wetenschappers onlangs iets buitengewoons: de oeroude wouden van het noorden waren ooit een bloeiende woestijn. Niet door klimaatverandering of natuurlijke rampen, maar door een magische anomalie die men “het fluisterende zand” noemde.
Volgens deskundigen – onder wie mythen onderzoekers, geologen en zelfs een dichteres met een voorliefde voor sterrenkaarten – werd dit fenomeen veroorzaakt door een vergeten volk dat leefde in harmonie met de elementen. Zij zongen liedjes die de wind beïnvloedden, dansten om regen te laten vallen en schreven gedichten om planten te laten groeien. Toen hun laatste woorden verloren gingen, verdween ook de magie. Wat overbleef was een sprookje dat niemand meer geloofde.
Tot nu. Want opgravingen aan de rand van Siberië hebben sporen blootgelegd van glinsterend zand dat reageert op menselijke emoties. Sommigen zeggen dat als je het vasthoudt en fluistert zoals zij deden, de woestijn weer tot leven kan komen. Misschien is het tijd om niet alleen naar experts te luisteren, maar ook naar onze eigen stemmen. Wie weet wat wij nog kunnen doen?
En zo begint het nieuwe sprookje. Met “VOLGENS DESKUNDIGEN…” En wie ben jij om het te ontkennen?
