Boeren zijn de ruggengraat van onze samenleving. Zij voorzien niet alleen in voedsel, maar dragen ook bij aan economische stabiliteit, culturele identiteit en ecologisch evenwicht.
Wereldwijd werken miljoenen boeren om granen, groenten, vlees en zuivel op onze borden te krijgen.
Zonder hun kennis van het land en doorzettingsvermogen zouden voedseltekorten en hongersnoden catastrofale proporties aannemen.
In een tijd van klimaatverandering en bevolkingsgroei is hun rol als hoeders van duurzame landbouw nog urgenter geworden.
In Suriname wordt al decennialang benadrukt dat landbouw de toekomst is.
Alle politieke partijen zijn het eens: agrarische ontwikkeling kan werkgelegenheid creëren, import verminderen en de economie diversifiëren.
Toch blijft succes uit. Gebrek aan investeringen, infrastructuur en innovatie spelen een rol, maar er is een ander obstakel: zogenaamde ‘groene bosredders’. Deze activisten, vaak gesteund door buitenlandse fondsen, verzetten zich tegen ontbossing voor landbouw en presenteren zichzelf als beschermers van het Amazonewoud. Critici beschuldigen hen echter van het pushen van een “witte buitenlandse agenda” die Surinames eigen ontwikkeling ondermijnt.
Deze groepen ontvangen financiering uit Europa en Noord-Amerika, inclusief gratis reizen naar internationale conferenties.
Volgens tegenstanders zijn deze trips bedoeld om activisten te “brainwashen” en een westers milieunarratief op te leggen dat niet past bij Surinames behoeften. “Ze praten over behoud, maar verzwijgen wie hen betaalt”, klinkt het lokaal. “Intussen blokkeren ze projecten die boeren kunnen helpen, terwijl multinationals wél toegang krijgen tot grondstoffen.”
De spanning tussen natuurbehoud en landbouw is complex, maar transparantie ontbreekt.
Hoeveel geld stromen deze NGOs binnen? Welke belangen dienen zij echt? Suriname heeft recht op een eigen visie: een balans tussen bosbescherming en voedselzekerheid, zonder buitenlandse inmenging. Boeren verdienen steun, niet verdachtmakingen. Als de politiek serieus is over landbouw als toekomst, moet zij samen met de bevolking keuzes maken – niet onder druk van buitenstaanders. De wereld voeden begint bij het erkennen van wie het land echt voedt: de boeren.
