In een wereld waar meningen uit verpakkingen werden gehaald en waarheid een verkoopartikel was, weigerde Lila te buigen. Haar rug was een rechte lijn, haar ogen twee vlammen die geen algoritme kon doven. De Gemeenschap noemde het ‘onverzettelijkheid’, een fout in haar code.
’s Nachts fluisterden buren dat zij de Zwarte Doos had overleefd — een machine die twijfel in je hoofd plantte als onkruid. Wie weerstand bood, werd uitgestoten. Lila’s straat veranderde in een muur van stiltes. Kinderen kregen opdracht haar te mijden; haar naam werd een vies woord.
Toen de districtscommissaris (dc) haar een laatste keer riep, stond ze voor hem als een rots in een ziedende zee. ‘Je kunt nog steeds kiezen,’ zei hij, een injectienaald glinsterend in zijn hand. Compliance is liefde , stond er op de spuit.
Lila lachte. Haar stem kraakte als een oude grammofoon: ‘Liefde is geen programma dat je installeert . Het is wat overblijft als alle codes zijn weggebrand.’
De naald bleef hangen. De volgende ochtend vonden ze haar huis leeg, de deur wijd open. Op de stoep lag een enkele zonnebloemzaad, ontkiemd in een barst van het beton.
Haar verhaal werd een virus. En hoewel ze haar haatten, leerden ze één ding: wie niet breekt, wordt geen marionet. Zelfs als de wereld je uitbraakt.
