Je vraagt je af waarom zoveel partijen willen meedoen aan de verkiezingen, terwijl de meeste niet eens in staat zijn om een halve zetel te behalen.
Uiteraard heeft iedereen het recht om een partij op te richten en deel te nemen aan de verkiezingen, maar wat drijft deze mensen? Leven zij buiten de realiteit? Vooral de partijen die al meerdere keren hebben meegedaan zonder een zetel te behalen, zouden zich toch moeten afvragen of het nog nut heeft om door te gaan. Of is het enkel om het eigen ego te strelen?
Hun deelname heeft praktische gevolgen. Het stembiljet wordt onnodig groot, waardoor nu alleen de foto van de lijsttrekker geplaatst zal worden. Dit kan weer leiden tot verwarring bij de kiezer en ten koste gaan van de herkenbaarheid van minder bekende kandidaten. Is dit democratie, of een vorm van zelfverheerlijking?
Misschien moeten we ons afvragen of er geen criteria moeten worden gesteld om deel te mogen nemen aan de verkiezingen. Natuurlijk moet het democratische recht om een partij op te richten gewaarborgd blijven, maar als het zo eenvoudig is om mee te doen, hebben we straks honderden partijen in een klein land als Suriname. Dat maakt het politieke landschap niet alleen onoverzichtelijk, maar ook inefficiënt.
Misschien is het tijd voor een bredere discussie. Moet er een minimale eis komen, zoals een bepaald aantal ondersteuningsverklaringen of een basisniveau van organisatie? Of laten we het systeem zoals het is, met als gevolg dat kansloze partijen blijven opduiken zonder enige realistische invloed op de verkiezingsuitslag?
De kernvraag blijft: hoe beschermen we onze democratie zonder het verkiezingssysteem te laten verzanden in chaos en verspilling?
Aniel Koendjbiharie