PL-voorzitter Paul Somohardjo heeft zijn zorgen geuit over het potentieel misbruik van zwart geld in de verkiezingscampagnes, alsof hij zojuist een baanbrekend maatschappelijk inzicht heeft opgedaan. Het is altijd vermakelijk om te zien hoe politieke leiders plotseling een moreel kompas ontwikkelen zodra ze plaatsnemen in de comfortabele zetels van de oppositie. Welja, als je eigen toegang tot de financiële kranen verstoord is, valt er natuurlijk heel wat te vrezen.
Somohardjo, veteraan in talloze coalities, lijkt nu ineens bezorgd over het doorzichtige karakter van politieke financiering. Je zou denken dat zijn rijkdom aan ervaring hem tot actie had kunnen aanzetten toen hij zélf in de positie was om iets te veranderen. Maar nee, tijdens zijn periode in de macht hebben noch hij, noch zijn collega’s zich bekommerd om regels of wetten die de herkomst van partijfinanciering inzichtelijk moesten maken. Alles bleef bij dat gezellige gebabbel zonder enig concreet resultaat.
Misschien had Somohardjo een mooie kans om het goede voorbeeld te geven: ongeacht een ontbrekende wetgeving kan hij vanuit zijn partij wel alvast een tipje van de sluier oplichten. Waar komt zijn partij geld eigenlijk vandaan? Want tenzij zijn winsten uit het verkopen van bami, saoto en pitjel astronomisch zijn, blijven we met een goedgemikte wenkbrauwfrons richting ‘Somo’ vragen: steek je geld daar waar je mond is.
Ja, Somohardjo, neem ons mee in je kant-en-klare oplossingen en verklaar hoe jij en anderen geen dubbele agenda’s voeren. Het zou een verfrissende start zijn – de eerlijke politiek die altijd beloofd wordt maar nooit geleverd. Tot die tijd blijven we luisteren naar dezelfde oude liedjes, gespeeld op dezelfde vals gestemde viool van politieke retoriek.