Onlangs heeft de Surinaamse regering een Memorandum van Overeenstemming gesloten met het Chinese mijnbouwbedrijf Chinalco. Deze stap heeft geleid tot uiteenlopende meningen en controverses binnen het land.
Chinalco, een belangrijke speler op de internationale bauxiet- en aluminiumoxide markt, staat bekend om zijn uitgebreide ondernemingen wereldwijd. Hoewel de overeenkomst met Chinalco nog moet worden behandeld in De Nationale Assemblée (DNA), is zonder een machtigingswet geen verdere bespreking mogelijk.
Vanuit een linkse economische invalshoek bekeken, ben ik, econoom Michel, geen voorstander van contracten waarbij bedrijven enkel grondstoffen uit een land halen zonder deze lokaal te verwerken. Dit model benadeelt het economische potentieel van Suriname aanzienlijk.
Hoewel er beloften zijn gedaan over een haalbaarheidsstudie voor een raffinaderij binnen twee jaar, wijzen eerdere ervaringen uit dat dergelijke beloften zelden worden waargemaakt. Denk aan zaken zoals de mislukte oliepalmprojecten en de prefab woningenfabriek.
Het is opvallend dat ook leden van de Nationale Partij Suriname (NPS) bezwaar maken tegen deze overeenkomst. Hoewel ik hun zorgen begrijp, moeten we erkennen dat de situatie met Chinalco vergelijkbaar is met de voorwaarden waarop de twee goudmijnbedrijven in Suriname opereren. Ook zij exporteren grondstoffen zonder toegevoegde waarde binnen onze grenzen, een model dat onder vorige regeringen is ontstaan en werd voortgezet.
Het politieke speelveld in Suriname is hierbij evident; verschillende groepen laten zich leiden door uiteenlopende agenda’s, terwijl de fundamentele problemen met betrekking tot grondstoffenbeleid en economische ontwikkeling hetzelfde blijven.
Historisch gezien hadden we met Suralco een turnkey project waarvan de voordelen voor Suriname nooit volledig zijn benut. Het falen hiervan ligt deels bij de toenmalige elite en de afbouw onder de Nationale Democratische Partij (NDP), die omzwachteld is door mysterie en onopgeloste milieu schadevergoedingen. Tot op heden blijven deze kwesties onbeantwoord, terwijl de burgers geen enkele compenserende betaling voor de milieuschade hebben ontvangen.
Het is tijd dat de overheid transparanter te werk gaat en serieus overweegt hoe Suriname zijn natuurlijke rijkdommen optimaal kan benutten voor duurzame economische groei en sociale vooruitgang.