De Surinaamse politiek lijkt al decennia een terugkerend patroon te vertonen waarin de bevolking steeds opnieuw gevraagd wordt om offers te brengen. Regeringen roepen hun burgers op om de broekriem aan te halen, terwijl leden van De Nationale Assemblée en kabinetsleden vooral hun eigen belangen en die van hun naasten en partij dienen.
Het idee dat het volk centraal staat, lijkt vaak niet meer dan een loze belofte.
Sinds de onafhankelijkheid in 1975 heeft Suriname zelden een periode van echte stabiliteit of stressvrij leven gekend. Retoriek en lege beloften zijn de norm geworden in plaats van transparantie en oprechte communicatie.
Voor veel Surinamers voelt de politieke klasse als een geïsoleerd eiland, ver verwijderd van de dagelijkse realiteit en zorgen van de gewone burger.
Als daadwerkelijke eerlijkheid een prioriteit zou worden, zou het ministerie van Financiën een openbare database kunnen opzetten waarin burgers de inkomsten en uitgaven van de staat kunnen inzien. Helaas blijft dit een utopie in een politieke cultuur waar eerlijkheid een zeldzaam en schaars goed is. De realiteit is dat armoede en leugens vaak vrijelijk worden verspreid als noodgedwongen gaven, terwijl de ware economische cijfers en beleidsdoelen voor de meerderheid verborgen blijven.
Voor een betere toekomst moet Suriname een nieuwe weg inslaan, waarbij eerlijkheid en transparantie centraal staan. Alleen dan kunnen de retoriek en leugens worden vervangen door vertrouwen en een hoopvolle visie, waarin het belang van het volk daadwerkelijk vooropstaat. Het is tijd voor verandering, en die begint met het lef om eerlijk te zijn.